Chrzest Pański w prawosławiu

Kiedy Samuel przybywa do Betlejem, udaje się do domu Jessego i chce zobaczyć jego synów. Jako pierwszy staje przed nim pierworodny, Eliab; Pan mówi do Samuela: „Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost, gdyż nie wybrałem go". O młodszym bracie, Abinadabie, Pan mówi: „Ten też nie został wybrany (...), bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce". W ten sposób przeszło przed Samuelem siedmiu braci i żaden z nich nie został wybrany.

Samuel pyta Jessego, czy ma on jeszcze innych synów. Słyszy w odpowiedzi, że najmłodszy, jeszcze dziecko, Dawid, pasie owce. Posłano po niego; Dawid jest rudy, ma żywe spojrzenie, pociągający wygląd. Pan mówi do Samuela: „Wstań i namaść go, to ten". Zaraz Samuel bierze róg z oliwą i rozlewa oliwę na głowę młodego wybrańca, który wraz z oliwą otrzymuj e zalety niezbędne dla króla ludu Bożego, dla tego, który ma poprowadzić Izraela i zachować Przymierze zawarte między Bogiem i Jego ludem za Abrahama.

Gest, za pomocą którego Dawid zostaje w ten sposób poświęcony, nazywa się namaszczeniem lub chryzmacją (chryzmacją, z greki: akt, na mocy którego człowiek zostaje namaszczony). Od tego czasu Bóg opanowuje serce Dawida, który w Jego oczach staje się królem Izraela. Dawid będzie odtąd tym, którego wybrał Bóg. „Pomazaniec" (Pomazaniec, od czasownika „pomazać", który tu znaczy: namaścić kogoś oliwą) Boży po grecku Christos Boży, po hebrajsku Mesjasz Boży - jest napełniony Duchem, może więc prowadzić Izraela do Boga w wierności i sprawiedliwości.

Proroctwa

Po namaszczeniu Dawida Bóg złożył mu obietnicę:
Zawarłem przymierze z moim wybrańcem;
przysiągłem słudze memu, Dawidowi:
Utrwalę na wieki twoje potomstwo
i tron Twój utrwalę z pokolenia na pokolenie...
Znalazłem Dawida, sługę mojego,
namaściłem go świętym olejem moim...
On będzie wołał do Mnie: „Ty jesteś moim Ojcem..."
Zachowam dla niego łaskawość swą na wieki
i wierne będzie moje z nim przymierze (Ps 88 [89]).

Przez tę obietnicę Bóg zobowiązuje się przedłużać jego potomstwo Jego ród na wieki; sprawić, by jego tron i królestwo były wieczne. Znaczy to, że jeden z potomków Dawida będzie przewyższał swego przodka, że jego panowanie będzie miało inny wymiar - wymiar wieczności. Potwierdzi to Psalm 44 [45], 7-8:

Tron Twój, o Boże, trwa wiecznie,
berło Twego królestwa - berło sprawiedliwe.
Miłujesz sprawiedliwość, wstrętna ci nieprawość,
dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił ciebie olejkiem radości
hojniej niż równych ci losem.

Dlatego też sam Dawid nada własnemu potomkowi tytuł „Pana", wołając:

Wyrocznia Boga dla Pana mego:
„Siądź po mojej prawicy,
aż Twych wrogów położę
jako podnóżek pod Twoje stopy" (Ps 109 [110], 1).

(Stąd pytanie Jakie Jezus zadał faryzeuszom: „«Czyim [Mesjasz] jest synem?» Odpowiedzieli Mu: «Dawida». (...) «Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być [tylko] jego synem?»").

Fakt, że panowanie potomka Dawida, przyszłego Króla Izraela, będzie trwało wiecznie, potwierdzi prorok Daniel, który, nazywając Go Synem Człowieczym, powie o Nim:

Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem,
które nie przeminie,
a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie (Dn 7, 14).

(Te słowa zacytuje archanioł Gabriel („... a Jego panowaniu nie będzie końca") zwiastując Marii narodziny Jezusa (Lk 1, 33); Kościół je powtórzy w Symbolu Wiary, czyli w Credo)

Co więcej: królestwo tego Syna Człowieczego, Syna Dawidowego, nie tylko będzie wieczne, ale także będzie powszechne, obejmie cały świat:

Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo
i w posiadanie Twoje krańce ziemi (Ps 2, 8).

Psalm 71 [72] opisuje postępowanie tego wiecznego i powszechnego Króla, jego miłość do ubogich i słabych.

Mniej więcej dwieście lat później wielki prorok Izajasz (którego posłannictwo rozpoczęło się w roku 740 przed Jezusem Chrystusem) w najbardziej poruszający sposób opisze Tego, którego Bóg namaści swoim Duchem, by panował nad Jego ludem:

Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką;
nad mieszkańcami kraju mroków
światło zabłysło.
Pomnożyłeś radość,
zwiększyłeś wesele.
Rozradowali się przed Tobą
jak się radują we żniwa...
Albowiem Dziecię nam się narodziło,
Syn został nam dany,
na Jego barkach spoczęła władza.
Nazwano Go imieniem:
Przedziwny Doradca, Bóg Mocny („Bóg Mocny", dlatego w modlitwie Trisagion zwracamy się do Syna słowami: „Święty Mocny, zmiłuj się nad nami"),
Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki (Iz 9, 1-6).