Zaśnięcie Matki Bożej

Ikona Zaśnięcia Najświętszej Dziewicy Marii

Maria leży na swoim śmiertelnym łożu; Duch Święty zgromadził Apostołów ze wszystkich zakątków świata, aby towarzyszyli Marii w chwili śmierci. Są przy Niej także pierwsi biskupi Kościoła, aniołowie kłaniają się Jej, kobiety przychodzą, aby oddać cześć Jej ciału. Jezus w chwale, pełen blasku, stoi w centrum, za łożem, trzymając w ramionach dziecko. To dusza Jego Matki.

Dziecko: Dlaczego dusza ma wygląd dziecka? Czy jest ona miniaturowym wyobrażeniem ciała, które jest jej powłoką?

Katecheta: Nie, dusza Marii przybrała postać nowo narodzonego dziecka, w pieluszkach, ponieważ narodziła się Ona w niebie. Wydała na świat Syna Bożego ze swojego ciała, użyczyła Mu swej ludzkiej natury, aby narodził się na ziemi. Ten Syn - który stał się jej synem - obdarował Ją zaś swoją Boskością, aby narodziła się w niebie: „Chwała przyszłego wieku, ostateczny cel człowieka dokonał się już nie tylko we wcielonej Osobie boskiej, ale także w przebóstwionej osobie ludzkiej”.

Liturgia piętnastego sierpnia

Troparion Święta Zaśnięcia: „W narodzeniu dziewictwo zachowałaś, w zaśnięciu świata nie porzuciłaś, Bogurodzico. Odeszłaś bowiem do życia, Matką będąc Życia, i twymi modłami wybawiasz od śmierci dusze nasze”.

Oficjum Zaśnięcia uczy nas, że Maria przeszła od śmierci do życia, że raduje się życiem wiecznym, bez uprzedniego sądu (J 5, 24), ponieważ Matki Życia nie mógł dotknąć proces zepsucia. Dzień 15 sierpnia obchodzimy jako drugą Wielkanoc, jako zmartwychwstanie Tej, która przed Sądem Ostatecznym, przed powszechnym zmartwychwstaniem jest już dzisiaj zjednoczona z Chrystusem: „Grób i śmierć nie zatrzymają nieustającej w modlitwach Bogurodzicy i w orędownictwie stałej nadziei, bowiem Matka Życia przechodzi do życia, do Boga, który wcielił się w Jej dziewicze łono” (kontakion, ton 2). „Aniołowie widząc zaśnięcie Najczystszej, dziwili się, że Dziewica wstępuje z ziemi na niebo” (megalinarion dziewiątej pieśni kanonu jutrzni). Jeden z tekstów nieszporów mówi, że Apostołowie byli przy drugim Wniebowstąpieniu, kiedy to Maria wraz z ciałem została zabrana do nieba, aby dzielić chwałę swojego Syna.

To, co dokonało się już w Marii, jest przewidziane w planie Bożym dla każdego z nas. Na końcu czasów, po Sądzie, staniemy żywi, z duszą i ciałem, przed obliczem Boga. Święty Paweł woła: „Zasiewa się zniszczalne - powstaje zaś niezniszczalne; sieje się niechwalebne - powstaje chwalebne; sieje się słabe - powstaje mocne; zasiewa się ciało zmysłowe - powstaje ciało duchowe” (l Kor 15, 42-44). Taka jest celowość Sądu: jest on otwarciem na życie wieczne, na Jeruzalem Niebieskie.