Uczniowie Campbella

Zjednoczenie prowadziło - oprócz ewangelizacyjnej - również działalność oświatową, wydawniczą i charytatywną. Planowano rozszerzyć akcję misyjną na województwa centralne i w związku z tym w r. 1939 przeniesiono siedzibę ZKCh z Kobrynia do Brześcia nad Bugiem. Istniało wówczas 85 zborów i 320 placówek misyjnych, rozmieszczonych w 8 województwach.

18-20 sierpnia 1939 r. w miejscowości Zimno na Wołyniu odbył się X Zjazd ZKCh. Podjęto na nim szereg ważnych decyzji, m. in. zmianę nazwy - powrót do nazwy "Kościół Chrystusowy", uchwalono nowy statut i przyjęto projekt budowy Kolegium Biblijnego w Brześciu n/Bugiem. Wojna uniemożliwiła realizację przyjętych postanowień. K. Jaroszewicz wyjechał do USA.

Powojenne perypetie

II wojna światowa i będące jej efektem nowe granice całkowicie zmieniły sytuację Kościoła Chrystusowego w Polsce. Ubyły 72 zbory, położone na terenie województw: wileńskiego, nowogródzkiego, poleskiego, wołyńskiego i lwowskiego, które weszły w skład Wszechzwiązkowej Rady Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów w ZSRR.

Czołowi działacze Kościoła Chrystusowego: Jerzy Sacewicz, Mikołaj Korniluk i Bolesław Winnik osiedlili się w Olsztynie. Pastorem powstającego tam zboru został J. Sacewicz. Oprócz działalności religijnej podjęto również działalność charytatywną.

Na nadzwyczajnym zjeździe w sierpniu 1946 r. postanowiono reaktywować Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych jako odrębny Kościół. W listopadzie 1946 r. Ministerstwo Administracji Publicznej wyraziło zgodę na wznowienie działalności Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych Wyznania Ewangelicznego w Polsce jako zrzeszenia religijnego. Funkcjonowały wówczas 4 zbory w województwie białostockim (Siemiatycze, Boćki, Milejczyce, Grodzisk), 8 w mazurskim (Olsztyn, Lidzbark Warmiński, Kętrzyn, Mragowo, Rumy, Świętajno, Ruskowo, Pasłęk) oraz w Gdańsku, Sosnowcu i Muratynie (lubelskie). W 1948 roku centrala Kościoła została przeniesiona z Olsztyna do Warszawy. W roku 1950 Kościół liczył 35 zborów, 80 placówek i ok. 3 000 wiernych.

Rok 1950 to czarna karta w historii Kościoła. 19-20 września tego roku wszyscy członkowie władz naczelnych Kościoła i większość aktywnych działaczy zostali aresztowani pod zarzutem zdrady stanu. Kaplice, kancelarie zborowe, a nawet prywatne pokoje zostały opieczętowane. Niektórzy z aresztowanych zostali wypuszczeni po kilku miesiącach, inni dopiero w roku 1953 (wśród nich J. Sacewicz, M. Korniluk, B. Winnik).

Polityka państwa, zmierzająca do skomasowania pokrewnych wyznań w jeden Kościół, doprowadza ostatecznie do formalnego połączenia się pięciu Kościołów: Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, Ewangelicznych Chrześcijan, Stanowczych Chrześcijan, Wolnych Chrześcijan i Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych. 4 czerwca 1953 r. utworzyły one Zjednoczony Kościół Ewangeliczny (ZKE), będący federacją autonomicznych Kościołów. Formalną decyzję o wejściu Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych w skład ZKE podjął Nadzwyczajny Zjazd, który odbył się w Siemiatyczach 10 maja 1953 r.

Zjednoczony Kościół Ewangeliczny istniał do roku 1987. Sytuacja polityczna kraju zmieniła się i nie było już potrzeby dalszego funkcjonowania pod jednym szyldem niezależnych od siebie Kościołów. Ostateczną decyzję o reorganizacji ZKE i usamodzielnieniu się jego składowych konfesji podjął XII Synod 22 maja 1987 r.

Ugrupowanie Kościoła Chrystusowego nie powróciło do poprzedniej nazwy. 1 lutego 1988 r. zostało zarejestrowane jako Kościół Zborów Chrystusowych.