Przybyli ze wschodu

Początek w Kowlu

Na ziemiach polskich pierwszy zbór ewangelicznych chrześcijan powstał w 1909 roku w Kowlu. Nową wiarę propagowały tam H. Rucka i A. Kurowska, które poznały idee ewangelicznych chrześcijan w Rosji (znaczna część ziem polskich należała wówczas do państwa rosyjskiego). Obie panie zaprosiły do Kowla dwóch kaznodziejów ewangelicznych z Odessy - Gockiego i Nasypajkę. W maju i czerwcu przyjęto do zboru w Kowlu 38 osób.

Wkrótce ewangeliczni chrześcijanie zaczęli zakładać zbory w innych polskich miejscowościach. Wstępowało do nich jednak niewielu Polaków, dominowali Ukraińcy, Rosjanie i Białorusini. Nowe zbory tworzono na Wołyniu, Polesiu i Chełmszczyźnie.

Po odzyskaniu niepodległości ruch nadal ograniczał się do ziem wschodnich Rzeczpospolitej. Szczególnie licznym zborem był zbór w Równem, który już w 1923 r. miał 430 członków. W roku 1922 Związek Słowiańskich Zborów Ewangelicznych liczył 22 zbory i 1778 członków, a w roku 1928 już 82 zbory i 6473 członków. W roku 1927 Związek Słowiańskich Zborów Ewangelicznych, jako jedyny spośród pokrewnych ruchów religijnych, uzyskał prawną legalizację wydaną przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Ewangeliczni Chrześcijanie prowadzili ożywioną działalność ewangelizacyjną wśród młodzieży, muzyczną, wydawniczą i charytatywną. Do dnia wybuchu II wojny światowej odbyło się 12 zjazdów związkowych.
1 grudnia 1937 r. w warszawskim Zborze Ewangelicznych Chrześcijan otwarto międzywyznaniową Szkołę Biblijną. W momencie wybuchu II wojny światowej do Związku Słowiańskich Zborów Ewangelicznych i do Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Ewangelicznej, które tworzyły Unię, wchodziło 131 zborów, 288 placówek, 935 stacji misyjnych, 18444 członków dorosłych, 27383 wraz z dziećmi, 104 szkółki niedzielne, 119 kół młodzieżowych, 112 chórów, 56 kół niewiast, 2 sierocińce oraz Szkoła Biblijna w Warszawie.

Od Związku do Kościoła

Wraz z zakończeniem wojny i przesunięciem granic olbrzymia większość zborów znalazła się po stronie radzieckiej, gdzie weszły one do Związku Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów.
Działalność w Polsce została wznowiona przede wszystkim w Warszawie i na Lubelszczyźnie. W Warszawie pierwsze spotkanie odbyło się 6 stycznia 1946 roku w jednym z mieszkań prywatnych, gdzie zebrało się 6 osób. Kaplica zborowa przy ul. Szerokiej 26, gdzie mieściła się przed wojną centrala związku oraz Szkoła Biblijna, została spalona i zniszczona. Kiedy w prywatnym mieszkaniu zbierało się już 50 osób zakupiono część domu na Pradze przy ul. Targowej 71. W nowej kaplicy w czerwcu 1946 r. odbył się I Zjazd odnowionego Związku Ewangelicznych Chrześcijan. 28 listopada 1946 r. władze uznały ważność przedwojennej legalizacji Związku.

24 maja 1947 roku w Ustroniu odbyła się wspólna konferencja, podczas której Związek Ewangelicznych Chrześcijan, Związek Wolnych Chrześcijan i Związek Stanowczych Chrześcijan utworzyły Zjednoczony Kościół Ewangeliczny, do którego w roku 1953 przyłączyło się Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych i Związek Chrześcijan Wiary Ewangelicznej (zielonoświątkowcy). W momencie tworzenia Z.K.E. Związek Ewangelicznych Chrześcijan posiadał ponad 40 zborów i placówek.

Po rozpadzie Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego powstał Kościół Ewangelicznych Chrześcijan z siedzibą w Warszawie przy ul. Zagórnej 10. Obecnie w jego skład wchodzi 29 zborów oraz 22 placówki i stacje misyjne. Kościół Ewangelicznych Chrześcijan liczy ok. 2000 wiernych.