Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan 18-25 stycznia 2006

Pozostając wyczuleni, najbardziej jak tylko to możliwe, na obecność Jezusa pośród nas, zobowiązani jesteśmy do tego, by nauczyć się wieść życie oparte na duchu ekumenizmu, potwierdzone naszymi teologicznymi poszukiwaniami jedności. Oznacza to dzielenie się naszymi duchowymi tradycjami i zwyczajami w chwilach wspólnej pracy na niwie budowania Królestwa Bożego na ziemi. Oznacza to także wspólne uczenie się patrzenia na pozytywne strony historii oraz eklezjalnej czy etnicznej przynależności, które tak często dzielą chrześcijan. Będąc świadomi siebie nawzajem, ze wszystkimi różnicami, pozostajemy razem, co z kolei pozwala nam stawić czoło tym dziedzinom życia, które ciągle jeszcze nas dzielą. Ekumenizm życia zawiera wspólną modlitwę, wspólne świadectwo oraz wspólną misję, niesioną tam, gdzie tylko jest to możliwe.

Nie ma rzeczy nieważnych, jeśli są czynione z miłością. Żaden akt miłości, żadne najprostsze nawet zwiastowanie, żaden przejaw współpracy w imieniu Pańskim, żadne wspólne modlitwy nie są bez znaczenia i wartości w odniesieniu do pragnienia Pana, żeby jego uczniowie byli jednością. Każda taka prosta czynność wyraża nasze pragnienie poszukiwania miłości wzajemnej, mierzonej miłością Jezusa. Może to także przemawiać do świata, który jest często niezdolny do zauważenia obecności Boga lub obojętny na Boże znaki.
Ekumeniczna grupa w Irlandii, odpowiedzialna za przygotowanie pierwszego szkicu materiałów tegorocznego Tygodnia Modlitw, była świadoma bogatego, duchowego dziedzictwa Irlandii, zakorzenionego w starożytnym chrześcijaństwie i z tego względu podzielanego przez chrześcijan różnych tradycji. Byli oni także świadomi, że chrześcijańskie Kościoły zostały uwikłane w konflikty, kształtujące życie w Irlandii w przeszłych wiekach, w wyniku czego powstały głębokie rany, które spowodowały, że chrześcijańskie podziały stały się bardziej bolesnymi.

Już po raz trzeci w ciągu 25 lat materiały na Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan są przygotowywane w Irlandii. Towarzyszy temu wzrost nadziei na wypełniony Chrystusem pokój w tym kraju. Świadoma bogatej, ale i trudnej historii Irlandii, grupa przygotowująca tegoroczne materiały miała kilka powodów, dla których wybrała tekst Mt 18,20 jako główny motyw biblijny oraz temat Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan na 2006 roku.
Przede wszystkim chcieli oni skierować naszą uwagę na Jezusa jako źródło jedności, podkreślając, że On już nam pokazał, jak być narzędziem tej jedności, którą Bóg pragnie nas obdarzyć.

Po drugie - podczas gdy nadzieje w odniesieniu do przedsięwzięć i inicjatyw pokojowych często powstają i upadają, członkowie tejże grupy chcieli zwrócić uwagę na prostotę, zawierającą się w gromadzeniu owych dwóch lub trzech w imieniu Chrystusa oraz w Jego miłości jako niezbędnych czynników budujących relacje między poróżnionymi ludźmi, a także społecznościami. Często się zdarza, że małe zgromadzenia, lokalne relacje i przyjaźnie, mogą mieć silny wpływ na tworzenie poczucia pokoju i przebaczenia. Można by odnotować wiele przypadków potwierdzających powyższe twierdzenie we współczesnej historii Irlandii.

Po trzecie - członkowie tej grupy mieli na uwadze, że nadzieja na przyszłość oraz pokój i przebaczenie już teraz pociągają za sobą nieuniknione i bolesne wspomnienia z przeszłości. Chrześcijańskie bycie uczniem zobowiązuje nas do poszukiwania konstruktywnych sposobów dyskutowania na temat ran zadanych w przeszłości, jak również do tego, by poszukiwać wspólnego świadectwa oraz drogi prowadzącej do przebaczenia. W tym duchu wszyscy ludzie wierzący, którzy biorą udział w Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan, zachęcani są do wspólnego gromadzenia się na modlitwie, mającej na celu poszukiwanie zrozumienia różnic występujących pomiędzy nami. Dzięki temu możemy stać się silniejsi w przebaczaniu oraz świadczeniu w oparciu o uzdrawiającą obecność miłości Chrystusowej .

Proponowane teksty biblijne oraz komentarze na osiem dni mają na celu spowodowanie głębokiej refleksji nad Jezusowym zaproszeniem do gromadzenia się w Jego imieniu. Pierwszy dzień mówi o tym, że jeśli należymy do Chrystusa, to również należymy do siebie nawzajem. Drugi dzień proponuje nam medytację poświęconą pokornej służbie, będącej ważnym aspektem budowania jedności Kościoła chrześcijańskiego. Dzień trzeci mówi o ważności wspólnej modlitwy, przypominając sytuację, w której Jezus modlił się o jedność dla swoich uczniów. Czwarty dzień poświęcony jest ofierze oraz przyjmowaniu przebaczenia jako podstawowych elementów ponownego odkrywania naszej jedności w Chrystusie. Piąty dzień koncentruje się na Bożej obecności jako źródle pokoju i stabilności, odwag isiły, inspirując nas do poszukiwania dróg, które prowadzą do pokoju. Szósty dzień proponuje nam sposobność zastanowienia się nad podwójnym znaczeniem misji: gromadzenia się i rozsyłania. Obydwa te aspekty łączą się w jednym celu, jakim jest wypełnienie woli Ojca, by umocnić słabych oraz głosić zbliżanie się Bożego Królestwa. Siódmy dzień wzywa nas do tego, by dostrzec i powitać sąsiadów, a nawet obcych, w całej ich inności oraz do zauważenia w nich obecności Chrystusa jako podstawy do wypełnienia naszego ekumenicznego zadania. Ósmy dzień ukazuje nam koniec naszego pielgrzymowania w odniesieniu do pełni obecności Chrystusowej. Podróżując, odkrywamy przyjaciół - chrześcijan, którzy nie są już obcymi, ale towarzyszami w drodze, wspólnie oczekującymi na dzień, gdy staniemy obok siebie przed obliczem Chrystusa.