Credo cz. 1: Wierzę

Zapewne Romanum rozpowszechniło się w całej zachodniej części Kościoła, a uzupełnione w ciągu wieków, przekształciło się w używane dzisiaj w kościołach katolickich i ewangelickich Apostolskie Wyznanie Wiary. Z kolei na wschodzie szczególnego znaczenia nabrało Chrzestne Wyznanie Wiary zboru w Jerozolimie, które uzupełnione na Soborach w Nicei (325) i Konstantynopolu (381) przekształcone zostało w uchwalone na tych soborach Nicejsko-konstantynopolitańskie Wyznanie Wiary^[2].

Działania, które doprowadziły do przyjęcia norm apostolskich, czyli wyznania wiary, kanonu Nowego Testamentu i apostolskiego urzędu odniosły spodziewany skutek. Chrześcijaństwo wyszło z kryzysu i kontynuowało swój rozwój. Oczywiście najistotniejszym było ustalenie Kanonu Nowego Testamentu i rozpowszechnianie go we wszystkich zborach. Wszelkie spory można było rozstrzygać poprzez osobiste sięganie do pism apostołów. Wyznania wiary, które były nazywane "symbolami" miały jednak też wielkie znaczenie. Każdy nawrócony, przystępujący do chrztu musiał taki symbol znać na pamięć.

Pozwalało to na krótkie i treściwe ujęcie zasad wiary, które później były rozwijane w czasie nauczania. Znajomość wyznania wiary pozwalała też na szybkie rozpoznawanie fałszywych nauk. W okresie około od 150 roku do około 500 istniało kilka "symboli" wyznań wiary. Ksiądz profesor Wiktor Niemczyk w "Symbolice" pisze na ten temat tak: "Około 500 roku nie ma mowy o trzech ogólnochrześcijańskich symbolach. Wtedy jeszcze cały kościół katolicki czuł się wobec kacerzy i pogan jako całość, jako jednolita społeczność. Nie było jeszcze różnicy między wschodem i zachodem, nie można też mówić o wielu symbolach, gdyż w gruncie rzeczy wszystkie one były trójczłonowym ujęciem wiary, aczkolwiek mogły być odchylenia w tekście. Z drugiej strony nie można powiedzieć, że był jeden symbol. Po prostu każdy przy chrzcie wyznawał wiarę wg tej formułki, jaka przyjęta była w jego ojczyźnie, czy w danej miejscowości, gdzie był ochrzczony. Nowe formułki powstają dopiero przy sporach teologicznych, kiedy zachodziła potrzeba nowego, ściślejszego sformułowania treści. Na zachodzie wszystkie formułki były zbliżone do Romanum, na wschodzie zaś, gdzie różnorodność była większa przyjmowało się Nicejsko-konstantynopolitańskie Wyznanie Wiary."^[3]

Wyznanie Wiary nie było i nie jest traktowane na równi ze Słowem Bożym. Jest raczej refleksją teologiczną, przemyśleniem prawd zawartych w Bożym Słowie. Jest próbą ujęcia głównych zasad wiary w krótkie zdania, które pozwalają na szybkie zweryfikowanie głoszonych nauk. Przed Lutrem dzielono Credo na dwanaście artykułów. Luter uznał, że dla lepszego zrozumienia i zapamiętania zasad wiary wystarczy podzielić wyznanie wiary na trzy artykuły: O Bogu Ojcu, który wyjaśnia stworzenie, o Synu, który mówi o zbawieniu i o Duchu Świętym, który zwraca uwagę na uświęcenie.

W moich rozważaniach będę chciał poruszyć te zagadnienia, przyjmując jednak bardziej szczegółowy podział. Pierwszym tematem będzie zagadnienie wiary. Ale o tym w następnym artukule.