Tylko wiara

Czym więc jest wiara? Wiara jest osobistym zaufaniem Bogu. Zaufaniem, że tylko w Chrystusie mam zbawienie i ratunek, że tylko On może przebaczyć mi mój grzech, że tylko On może przypisać mi swoją sprawiedliwość. W Apologii Konfesji Augsburskiej znajdujemy następująca definicje wiary: "Wiara, która usprawiedliwia, to nie tylko znajomość historii, lecz pełne zaufania wyrażenie zgody na obietnice Boga, przez którą zaoferowane zostaje odpuszczenie grzechów i usprawiedliwienie darmo ze względu na Chrystusa. Aby zaś ktoś nie podejrzewał, że jest ona tylko znajomością historii, dodajemy jeszcze objaśnienie, że jest to wola przyjęcia danej obietnicy odpuszczenia grzechów i usprawiedliwienia. Ta wiara to nie tylko znajomość historii, jak się Chrystus urodził, cierpiał itd. (to wiedzą i znają też i diabły), lecz pewność, czyli pełne zaufanie w sercu, gdy całym sercem uważam za pewną i prawdziwa obietnicę Boga, przez którą zaofiarowane mi zostaje, bez mojej zasługi odpuszczenie grzechów, łaska i zbawienie za pośrednictwem Chrystusa. Ażeby tedy nikt nie roił sobie, że to tylko znajomość historii, dodam tu jeszcze, że wiara to to, że moje serce całkowicie przejmuje się tym skarbem i nie jest to mój uczynek, nie mój dar czy dawanie, nie moje działanie i przygotowanie, lecz, że serce się tym pociesza i całkowicie na tym polega iż Bóg nam daje i nas obdarza, a nie my Jemu, że On nas obsypuje wszelkim skarbem łaski w Chrystusie"^[2].

Autorzy Apologii bardzo mocno podkreślają różnicę między wiedzą historyczną a zaufaniem. Wynika to z faktu, że po dzień dzisiejszy wielu ludzi uważa, że znajomość faktów z życia Jezusa i nie negowanie ich prawdziwości jest wiarą, która daje zbawienie. Używając określeń: "pełne zaufania wyrażenie zgody", "lecz pewność, czyli pełne zaufanie w sercu", "moje serce całkowicie przejmuje się tym skarbem", Melanchton podkreśla osobisty, wręcz intymny charakter wiary.

Wiara nie może być tylko wiedzą -  musi być relacją, w którą są zaangażowane: wola, uczucia, emocje. Wiara to powierzenie siebie Bogu i oczekiwanie, że On okaże mi swoje miłosierdzie. Pan Jezus wyraził to słowami: Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną. Bo kto by chciał życie swoje zachować, utraci je, a kto by utracił życie swoje dla mnie, odnajdzie je (Mt 16,24-25). Powierzam się Bogu uznając, że On zna mnie lepiej. Oddaję Mu prawo decydowania albo inaczej mówiąc panowania w moim życiu. Tylko takie zaufanie i osobiste powierzenie się Bogu możemy nazwać wiarą usprawiedliwiającą. Jest ona dziełem Ducha Świętego, który wzbudza ją poprzez słuchanie Słowa Bożego. Rodzi w sercach nowe życie i daje odpuszczenie grzechów.

Wiara, używając określenia Karola Bartha, jest darem spotkania człowieka z Bogiem. Spotkanie to, ze strony człowieka, jest zawsze subiektywne, lecz przedmiot wiary - Trójjedyny Bóg - nie zmienia się. Gdy jednak mówimy, że wierzymy, to jako chrześcijanie mamy na myśli spotkanie z Jezusem Chrystusem, Zbawicielem. Barth powiedział: "Wiara chrześcijańska jest spotkaniem z tym "Immanuelem", spotkaniem z Jezusem Chrystusem, a w Nim - z żywym Słowem Bożym (...) I gdy składamy takie wyznanie, gdy ważymy się nazywać zwiastowanie Kościoła Słowem Bożym, musimy przez to rozumieć głoszenie Jezusa Chrystusa, Jego, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem dla naszego dobra. W Nim spotykamy Boga. I gdy mówimy: `Wierzę w Boga`, znaczy to konkretnie, że wierzę w Pana Jezusa Chrystusa". ^[3]

Uznajemy znaczenie wiary w życiu człowieka i rozumiemy wyjątkowość tego osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem, ale dlaczego przypisujemy jej wyłączność ("Tylko wiara") i czego ona dotyczy?