Finowie odchodzą z Kościoła?

  Konsekracja biskupia w Kościele luterańskim Postanowiłem więc sprawę na podstawie faktów i obiektywnej literatury zbadać. Okazuje się, że nie mamy się z czego cieszyć, ale nie ma co rozrywać szat. Finowie są bowiem wierzącym narodem i nawet ci, którzy odchodzą od oficjalnego Narodowego Kościoła Luterańskiego, bo się zgorszyli, czy stracili zaufanie do duchowieństwa, jednak  nie giną.

Oficjalne fińskie agencje kościelne podały pod koniec ub. roku następujące dane: pod koniec roku 2010 Kościół ten liczył 4. 201.500  wyznawców, co stanowi 78,1 % wszystkich obywateli fińskich. Za granicą zamieszkuje 183 tysięcy członków Kościoła będących pod opieką Kościoła, np. w  Polsce zamieszkuje należąca do Archidiecezji Turku (Åbo) ks. Ritva Szarek, żona ks. dr. Piotra Szarka,  proboszcza w Starym Bielsku, która prowadzi także duszpasterstwo fińskie w Warszawie przy kościele Wniebowstąpienia Pańskiego ul Puławska 2..

Po fińskiej telewizyjnej debacie na temat homoseksualizmu i przyjęciu nowego Prawa Kościelnego w sprawie błogosławienia związków tej samej płci (homoseksualiści, lesbijki), podwoiła się liczba wystąpień z Kościoła Fińskiego.

W roku 2009 wystąpiło z Kościoła Fińskiego 43. 650 Finów, a w 2010 roku – 80 612 Finów wystąpiło z Narodowego Kościoła Fińskiego. Najwięcej wystąpień zanotowano w wielkich miastach. Tak więc wielu Finów  a także Szwedów poczuło się w swoich Kościołach jak „duchowo bezdomni”. Co dzieje się z tymi, którzy występują z oficjalnego Kościoła Narodowego?

Otóż osoby niezadowolone z polityki kościelnej Władz Kościoła, z jego liberalnego podejścia do spraw etycznych w Finlandii i Szwecji (liberalne podejście do Biblii, homoseksualizmu, z zezwolenia na kościelne błogosławieństwo małżeństw jednopłciowych, wspólnego zamieszkania na plebanii duchownych homoseksualnych i t.p) stworzyły „alternatywny Kościół luterański” w postaci luterańskiej Prowincji Misyjnej w Szwecji i w Finlandii.

Prowincja uważa, że nadal należy do Kościoła, nie tworzy oficjalnego Kościoła i choć stworzyła alternatywny urząd kościelny na czele z biskupami, to jednak zaprasza biskupów fińskich i szwedzkich do udzielenia biskupom Prowincji sukcesji apostolskiej, z czego jednak biskupi ci nie skorzystali. Dlatego Prowincja musiała zaprosić do udzielenia święceń biskupich biskupów z innych Kościołów luterańskich na świecie.

Prowincja Misyjna:

• Stoi na gruncie Pisma Świętego i Ksiąg Symbolicznych zawartych w Księdze Zgody z roku 1580.
• Nauczanie Prowincji Misyjnej pod każdym względem jest zgodne z nauką Kościoła Ewangelicko – Luterańskiego [= Augsburskiego].
• Prowincja Misyjna zwalcza jakikolwiek liberalizm teologiczny, jest ruchem konfesyjno – luterańskim i pietystycznym, ale nie ewangelikalnym w rozumieniu tzw. Kościołów Wolnych.
• Prowincja Misyjna posiada swój własny urząd kościelny: biskupów z sukcesją apostolską, księży (prezbiterów) i diakonów ordynowanych jeszcze przez biskupów obydwu Kościołów (Szwedzkiego i Fińskiego), albo już przez biskupów misyjnych. Prowincja Misyjna chciała zachować i zachowała reformacyjny porządek szwedzki i fiński dotyczący zachowania sukcesji apostolskiej swoich biskupów.
• Prowincja Misyjna nie uznaje ordynacji kobiet jako niezgodnej z Pismem Świętym i Księgami Symbolicznymi luteranizmu.
• Prowincja Misyjna nie walczy z homoseksualistami (prowadzi dla nich duszpasterstwo), w myśl biblijnej zasady, że nie walczymy z grzesznikiem lecz z grzechem,) ale nie dopuszcza ich do urzędu kościelnego.
• Prowincja Misyjna kładzie szczególny nacisk na duszpasterstwo, bogate życie liturgiczne, nabożeństwowe, gdzie sprawowanie Sakramentu Ołtarza w każdym nabożeństwie zwanym „wielką mszą”, albo mszą szwedzką lub fińską (Luter pisał o „mszy niemieckiej”) stanowi serce życia luteranina.