Leon XIV w prawosławnej patriarchalnej katedrze

„Nadal istnieją przeszkody, które uniemożliwiają nam pełną komunię, ale nie możemy cofać się w naszym dążeniu do jedności i nie możemy przestać uważać się za braci i siostry w Chrystusie i jako tacy siebie miłować”- powiedział papież Leon XIV 30 listopada podczas Boskiej Liturgii w prawosławnej patriarchalnej katedrze św. Jerzego w Stambule.

Wasza Świątobliwość, umiłowany Bracie w Chrystusie!

Wielce Błogosławieni!

Drodzy Bracia w Episkopacie!

Członkowie Świętego Synodu Patriarchatu Ekumenicznego!

Drodzy Bracia i Siostry! Nasza pielgrzymka do miejsc, gdzie odbył się pierwszy Sobór Ekumeniczny w historii Kościoła, kończy się uroczystą Boską Liturgią, podczas której upamiętniliśmy Apostoła Andrzeja, który zgodnie ze starożytną tradycją przyniósł do tego miasta Ewangelię. Jego wiara jest naszą wiarą: tą samą, którą określiły Sobory Ekumeniczne i którą wyznaje dzisiaj Kościół. Wraz ze Zwierzchnikami Kościołów i Przedstawicielami światowych Wspólnot chrześcijańskich podczas modlitwy ekumenicznej przypomnieliśmy sobie, że wiara wyznawana w Credo nicejsko-konstantynopolitańskim jednoczy nas w prawdziwej komunii i pozwala nam uznać się za braci i siostry. W przeszłości dochodziło do wielu nieporozumień, a nawet konfliktów między chrześcijanami różnych Kościołów i Wspólnot kościelnych, i nadal istnieją przeszkody, które uniemożliwiają nam pełną komunię, ale nie możemy cofać się w naszym dążeniu do jedności i nie możemy przestać uważać się za braci i siostry w Chrystusie i jako tacy siebie miłować.

Sześćdziesiąt lat temu, Papież Paweł VI i Patriarcha Atenagoras, zainspirowani tą świadomością, uroczyście ogłosili, że nieszczęśliwe decyzje i smutne wydarzenia, które doprowadziły do wzajemnych ekskomunik w 1054 r., powinny zostać wymazane z pamięci Kościoła. Ten historyczny gestnaszych Czcigodnych Poprzedników otworzył drogę do pojednania, pokoju i coraz większej wspólnoty między katolikami i prawosławnymi, która rozwijała się również dzięki częstym kontaktom, braterskim spotkaniom i obiecującemu dialogowi teologicznemu.

W świetle tej już przebytej wędrówki podjęto wiele kroków, również na poziomie eklezjologicznym i kanonicznym, a dziś jesteśmy wezwani do większego zaangażowania się w przywrócenie pełnej komunii. W związku z tym pragnę wyrazić głęboką wdzięczność za nieustanne wsparcie Jego Świątobliwości i Patriarchatu Ekumenicznego dla pracy Międzynarodowej Komisji Mieszanej ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem Katolickim a Kościołem Prawosławnym. Mam nadzieję, że będziecie nadal dokładać wszelkich starań, ażeby wszystkie autokefaliczne Kościoły prawosławne ponownie aktywnie uczestniczyły w tym działaniu. Ze swojej strony pragnę potwierdzić, że zgodnie z nauczaniem Soboru Watykańskiego II i moich Poprzedników dążenie do pełnej wspólnoty między wszystkimi ochrzczonymi w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, z poszanowaniem uzasadnionych różnic, jest jednym z priorytetów Kościoła katolickiego, a w szczególności mojej posługi jako Biskupa Rzymu, którego szczególną rolą na poziomie Kościoła powszechnego jest służba wszystkim w celu budowania i zachowania wspólnoty i jedności.

Aby pozostać wiernymi woli Pana, aby troszczyć się nie tylko o naszych braci i siostry w wierze, ale o całą ludzkość i całe stworzenie, nasze Kościoły są wezwane do wspólnej odpowiedzi na apele, które kieruje do nich dzisiaj Duch Święty. Przede wszystkim, w tym czasie krwawych konfliktów i przemocy w bliskich i odległych miejscach, katolicy i prawosławni są wezwani do bycia budowniczymi pokoju. Chodzi oczywiście o działanie i dokonywanie wyborów oraz znaków, które budują pokój, nie zapominając, że nie jest on jedynie owocem ludzkiego zaangażowania, lecz darem Boga. Dlatego o pokój prosi się poprzez modlitwę, pokutę, kontemplację, żywą relację z Panem, który pomaga nam rozróżniać słowa, gesty i działania, jakie należy podjąć, aby naprawdę służyły pokojowi.

Kolejnym wyzwaniem, przed którym stoją nasze Kościoły, jest groźny kryzys ekologiczny, który – jak często przypominał Jego Świątobliwość - wymaga duchowego nawrócenia, zarówno osobistego, jak i wspólnotowego, aby zmienić kierunek i chronić stworzenie. Katolicy i prawosławni są wezwani do współpracy na rzecz promowania nowej mentalności, dzięki której wszyscy będą czuli się strażnikami stworzenia, które powierzył nam Bóg.

Trzecim wspólnym wyzwaniem, o którym chciałbym wspomnieć, jest wykorzystanie nowych technologii, zwłaszcza w dziedzinie komunikacji. Katolicy i prawosławni, świadomi ogromnych korzyści, jakie mogą one przynieść ludzkości, powinni wspólnie działać na rzecz promowania ich odpowiedzialnego wykorzystania w służbie integralnego rozwoju osób i powszechnej dostępności, aby korzyści te nie były zarezerwowane dla niewielkiej liczby osób i interesów nielicznych uprzywilejowanych.

Ufam, że w odpowiedzi na te wyzwania wszyscy chrześcijanie, członkowie innych tradycji religijnych oraz wiele mężczyzn i kobiet dobrej woli będzie mogło harmonijnie współpracować w poszukiwaniu wspólnego dobra.

Wasza Świątobliwość, z tymi myślami w sercu składam Tobie oraz braciom i siostrom, którzy dziś obchodzą uroczystość Świętego Patrona, moje najgorętsze życzenia wszelkiego dobra, zdrowia i spokoju. Pragnę serdecznie podziękować za ciepłe i braterskie przyjęcie, jakim mnie w tych dniach obdarzyliście. Dlatego, wzywając wstawiennictwa Apostoła Andrzeja i jego brata, Apostoła Piotra, św. Jerzego Wielkomęczennika, któremu poświęcona jest ta Katedra, Ojców Pierwszego Soboru Nicejskiego, licznych świętych Pasterzy tego starożytnego i chwalebnego Kościoła Konstantynopola, proszę miłosiernego Boga Ojca, aby obficie pobłogosławił wszystkich obecnych.

Hrònia Pollà! Ad multos annos!

 www.vatican.va