Zapiski z Góry Atos

• Ginąłem wskutek grzechów moich i już dawno byłbym w piekle, gdyby nie ulitowali się nade mną Pan i Niepokalana, dobra Boża Matka. I oto teraz ze łzami piszę o łaskawym Panie jak o rodzonym ojcu.
   
• Jestem już starcem i przygotowuję się do śmierci. Piszę prawdę, by pomoc ludziom.
   
• Powiem prawdę przed światem całym: przed Bogiem czuję się obrzydliwy i utraciłbym nadzieję mego zbawienia, gdyby Bóg nie dał mi łaski Ducha Świętego. Duch Święty pouczył mnie i dlatego piszę o Bogu bez trudu, bo On zachęca mnie do pisania.
   
• Jestem starcem i czekam śmierci; piszę te prawdy z miłości do ludzi, nad którymi smuci się dusza moja. Może choć jedna dusza zbawi się. Serce moje boleje nad światem całym i modlę się, i łzy wylewam za świat cały, żeby wszyscy okazali skruchę i poznali Boga; by żyli w miłości i rozkoszowali się wolnością w Bogu.
   
• Bojaźń i drżenie napełniają duszę moją, gdy chcę pisać o Bożej miłości. Uboga jest dusza moja i nie ma sił, by opisać miłość Pana. Lęka się dusza, a jednocześnie wyrywa się, by napisać choć kilka słów o Chrystusowej miłości. Duch mój jest zbyt wyczerpany, by o niej pisać, ale miłość przynagla. Człowiek jakże bezsilnym jest stworzeniem.
   
• Pewnego razu pomyślałem: nie mam ochoty umierać. I powiedziałem: „Panie, widzisz serce moje, nie chce mi się umierać; zna Ciebie dusza moja, łaskawy Panie, a mimo wszystko nie mam ochoty umierać”. I słyszę w duszy odpowiedź: „To dlatego, że mało Mnie kochasz”. Rzeczywiście, mało kocham Pana.
   
• Biada mi. Piszę o Bożej miłości, a sam mało kocham Boga i dlatego smutnym bardzo i cierpię jak Adam wygnany z raju, i płaczę głośno, i wołam, i krzyczę: „Ulituj się, Boże, nade mną, upadłym stworzeniem Twoim”. Ileż razy dawałeś mi łaskę Twoją, a ja nie zachowałem jej, bo wyniosła jest dusza moja. Ale ona zna Ciebie, Stwórcę i Boga mego, i dlatego szukam Cię, płacząc jak Józef za ojcem swym Jakubem na grobie matki swojej, gdy uprowadzano go w egipską niewolę.
   
• Pan bezmiernie jest miłościw. Dusza moja zna Jego miłość ku mnie; piszę o niej z nadzieją, że choć jedna dusza pokocha Pana i zapłonie ku Niemu skruchą żarliwą. Jeśli Pan nie dałby mi przez Ducha Świętego poznać swej miłości, wpadłbym w rozpacz z powodu mnóstwa grzechów moich, ale teraz pociągnął On duszę moją, a ona umiłowała Go i zapomina o wszystkim, co ziemskie.
   
• W Duchu Świętym poznajemy Pana i Duch Święty napełnia całego człowieka: duszę, umysł i ciało. Pan ze swej bezmiernej łaski dał mi, grzesznikowi, tę łaskę po to, by ludzie poznali Boga i nawrócili się do Niego. Piszę w imieniu Bożego miłosierdzia. Tak, zaprawdę, świadkiem tego jest sam Pan.
   
• Jest teraz czwarta rano. Siedzę w swojej celi jak w pałacu, spokojny i pełen miłości, i piszę, ale gdy przychodzi łaska większa, wtedy pisać nie mogę.
   
• Jakże jestem słaby. Trochę pisałem, a już czuję zmęczenie i ciało moje szuka spoczynku. Pan także, na ziemi, w ciele, poznał ludzką słabość, męczyła Go droga, spał w łodzi.
   
• Pisałem, bo pociągała mnie miłość Boża. Siedziałem, cała moja dusza zajęta była Bogiem. Żadna obca myśl nie przychodziła i nie przeszkadzała mi pisać o umiłowanym Panu. Kiedy piszę słowo, to następnego jeszcze nie znam, ale rodzi się ono we mnie i zapisuję je. Zdarza się, że gdy skończę pisać, to przychodzą myśli złe i niepokoją mój słaby, bezsilny umysł, ale wówczas skarżę się łaskawemu Panu, a On lituje się nade mną, upadłym stworzeniem swoim.
   
• To, o czym myślę, przeżywałem w ciągu wielu lat. Wciąż towarzyszyła mi łaska Boża i gdyby Pan nie pouczał mnie, to pochłonąłby mnie Nieprzyjaciel.
   
•  Kto będzie czytać, niech wybaczy mi błędy moje i, proszę, niech modli się za mnie…

***

Powyższy tekst jest fragmentem książki "Z zapisków" autorstwa Sylwana z Góry Atos. Wydawca: W drodze. Książkę można kupić w naszym portalowym sklepie - wystarczy kliknąć tutaj