Od słów do czynów

"Nie ma podstaw do tego, aby nie uznawać sukcesji apostolskiej w Kościele Starokatolickim Mariawitów. Mariawici płoccy podchodzili zawsze z powagą do tego zagadnienia, dbali o sukcesję, nie udzielali pochopnie święceń. Wchodząc więc do świątyni mariawickiej, w której zazwyczaj jest wystawiony Najświętszy Sakrament, należy oddać mu cześć przez przyklęknięcie. Podobnie czynimy, nawiedzając cerkiew prawosławną, gdzie w darochranitielnicy, za ikonostasem, przechowuje się Ciało i Krew Pańską, przeznaczone do zanoszenia chorym".

"Nie ma jednak, ze względu na niejasności, których nie udało się dotąd rozwiązać, interkomunii pomiędzy Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Starokatolickim Mariawitów. Katolik nie może więc bez bardzo ważnej przyczyny (zob. KPK, kan. 844 § 2) przyjmować Komunii Świętej z rąk szafarza mariawickiego, a szafarz katolicki nie może poza przypadkiem „niebezpieczeństwa śmierci albo innej poważnej konieczności” (KPK, kan. 844 § 4) udzielać mariawicie Komunii Świętej. Obowiązujące Dyrektorium w sprawie zasad i norm dotyczących ekumenizmu (1993) stwierdza na ten temat: [...] zaleca się usilnie, by biskup diecezji, uwzględniając normy, które mogły być już podane w tej dziedzinie przez Konferencję Episkopatu lub przez Synody Kościołów wschodnich, dał wskazania ogólne, pozwalające ocenić sytuację w przypadku wielkiej i naglącej konieczności oraz zweryfikować [inne] warunki. Zgodnie z prawem kanonicznym, te ogólne wskazania powinny być ustalone po konsultacji z kompetentną władzą, przynajmniej lokalną, innego Kościoła lub zainteresowanej Wspólnoty eklezjalnej (131). Synod zwraca się do Konferencji Episkopatu Polski z prośbą o danie tych zaleceń i określenie warunków, jeśli chodzi o Kościół Starokatolicki Mariawitów, w porozumieniu z jego władzami".

Wśród zaleceń synodu, warto wskazać na następujące: "Szczególnym obowiązkiem duchownych i świeckich jest podejmowanie działań na rzecz ekumenizmu duchowego i praktycznego. Polegają one na organizowaniu spotkań modlitewno-formacyjnych biskupów, księży i wiernych z obydwu stron; zapraszaniu braci i sióstr z innych kościołów na nabożeństwa, sesje i spotkania; niesieniu pomocy w sytuacjach trudnych całych wspólnot czy konkretnych osób".