Od słów do czynów

To nie "dodatek" czy uzupełnienie tradycyjnego działania Kościoła. Ekumenia należy w sposób organiczny do całości jego życia i działania - czytamy w dokumencie synodalnym, który został przyjęty na drugiej sesji plenarnej synodu. "Nawet jeśli na terenie naszej diecezji żyje niewiele sióstr i braci z innych Kościołów, to chcemy pamiętać, że ekumenia nie zależy od liczb czy statystyk, ale jest stałym wymiarem życia kościelnego i naszej duchowości" - czytamy.

To nie tylko wyzwanie dla teologów i hierarchii poszczególnych Kościołów, bo ekumenia dotyka konkretnych postaw i wymiarów życia codziennego. "Celem ruchu ekumenicznego jest pełna i widzialna jedność Kościoła, tj. komunia eklezjalna w jednej wierze, z tymi samymi sakramentami i wzajemnie uznanymi urzędami. W zwyczajnym, codziennym życiu ekumenia polega na: przezwyciężaniu podziałów i murów, które wyrosły między chrześcijanami; budzeniu szacunku dla sióstr i braci z innych Kościołów oraz dla ich wysiłków zmierzających do ocalenia i rozwoju istotnych wartości chrześcijańskich; na ożywionym Bożym miłosierdziem szukaniu prawdy; kształtowaniu wspólnoty modlitewnej z siostrami i braćmi z innych Kościołów i wspólnot; budzeniu zaufania i usuwaniu uprzedzeń i lęków; na przezwyciężaniu konfesjonalizmu, uparcie obstającego przy eksponowaniu tego, co dzieli, oraz traktowaniu elementów nieistotnych jako wartości podstawowych; na otwarciu na szeroką współpracę w krzewieniu kultury życia, prostoty i odpowiedzialności, w rozwijaniu dzieł charytatywnych, w mówieniu jednym głosem w sprawach społecznych; wreszcie, na cierpliwym budzeniu nadziei, że widzialna jedność Kościoła kiedyś nastąpi".

Z dokumentu synodalnego dowiadujemy się o innych Kościołach i wspólnotach kościelnych, istniejących na terenie diecezji: "Na terytorium, który obejmuje swym zasięgiem diecezja płocka, istnieją parafie: prawosławne – w Płocku i w Stanisławowie (tu również znajduje się Prawosławny Dom Opieki "Betania"), ewangelickie – w Płocku, Rypinie i Płońsku, oraz mariawickie (Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, denominacja płocka). W Płocku mają siedzibę władze naczelne tego ostatniego Kościoła oraz żyje i działa niewielka wspólnota parafialna. Parafie mariawickie istnieją w: Pepłowie, Radzyminku i Raszewie. Spotykamy także zbory zielonoświątkowe (Kościół Boży w Chrystusie – Glinojeck, Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w Nasielsku, Zbór "Arka" w Rypinie), zbory ewangelikalne (Zbór Kościoła Chrystusowego w Sierpcu, Społeczność Chrześcijańska w Płocku i Ciechanowie, Zbór Kościoła Wolnych Chrześcijan w Mławie, Kościół Chrześcijański w Mławie itp.). Na terenie diecezji żyją pojedynczy adwentyści dnia siódmego i baptyści".

Warto również poznać genezę płockiej ekumenii: "Na relacjach z prawosławnymi i ewangelikami w Diecezji Płockiej długie lata ciążyła pamięć zaborów i okupacji. Stosunki z mariawityzmem, który narodził się na przełomie XIX i XX wieku właśnie w Płocku i już po kilkunastu latach od tzw. objawień Mateczki (1893) przybrał postać dużego ruchu religijno-społecznego, miały charakter konfrontacji, wyrażającej się w konfliktach zbrojnych, pomówieniach i inwektywach. Do zmiany tego stanu rzeczy znacznie przyczynił się ks. Wacław Jezusek (1896-1982), rektor WSD, który porzuciwszy swoją wcześniejszą postawę antymariawicką, w latach 1962-1975 często spotykał się z ks. Janosem M. Gracjanem Simonem, ojcem duchownym seminarium mariawickiego w Płocku i administratorem "Mariawity”" Nawiązywał także w tej kwestii kontakty ze Stolicą Apostolską.