List (Dekalaracja wspólna) "Ringraziamo dio anche" Ojca Świętego Jana Pawła II i Patriarchy Ekumenicznego Konstantynopola Bartłomieja I

„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie” (por. Ef 1,3).

1. Dziękujemy Bogu za to, że spotykamy się dziś jak bracia w Jego imię, kierowni pokornym i stanowczym zamiarem wypełnienia Jego woli, aby Jego uczniowie stanowili jedno (por. J 17,21). To nasze spotkanie nawiązuje do innych wielkich wydarzeń, podczas których nasze Kościoły wyraziły gotowość wymazania z pamięci dawnych ekskomunik i wejścia na drogę wiodącą do przywrócenia pełnej jedności. Nasi czcigodni poprzednicy Athenagoras I i Paweł VI udali się z pielgrzymką do Jerozolimy, aby spotkać się w imię Pana właśnie tam, gdzie przez swoją śmierć i zmartwychwstanie przyniósł On ludziom przebaczenie i zbawienie. Ich późniejsze spotkania w Fanarze i Rzymie ukształtowały tę nową tradycję braterskich spotkań, które mają sprzyjać prawdziwemu dialogowi miłości i prawdy. Do ponownej wymiany wizyt doszło w latach posługiwania Patriarchy Dimitriosa, kiedy to ogłoszono między innymi rozpoczęcie dialogu teologicznego. Ponownie odkryte braterstwo w imię jednego Pana skłoniło nas do szczerej rozmowy, do dialogu zmierzającego do zrozumienia i jedności.

2. Dialog ten - prowadzony na forum międzynarodowej Komisji mieszanej - okazał się owocny i poczynił znaczne postępy. Wyłoniła się z niego wspólna wizja sakramentalna Kościoła, podtrzymywanego i przekazywanego w czasie przez sukcesję apostolską. W naszych Kościołach sukcesja apostolska ma zasadnicze znaczenie dla uświęcenia i jedności Ludu Bożego. Przyjmując, że w każdym Kościele lokalnym urzeczywistnia się tajemnica Bożej miłości i że w ten sposób Kościół Chrystusa objawia swą czynną obecność w każdym z nich, Komisja mieszana mogła stwierdzić, iż nasze Kościoły uznają się za Kościoły siostrzane, wspólnie odpowiedzialne za zachowanie jedynego Kościoła Bożego w wierności wobec Bożego zamysłu, w szczególny sposób w tym, co dotyczy jedności.

Z głębi serca dziękujemy Panu Kościoła, bo poprzez te wspólnie składane oświadczenia nie tylko przyspieszył proces rozwiązywania istniejących trudności, ale już od tej chwili uzdolnił katolików i prawosławnych do dawania zgodnego świadectwa wiary.

3. Jest to szczególnie wskazane u progu trzeciego tysiąclecia, to znaczy w czasie, gdy w dwa tysiące lat po narodzinach Chrystusa wszyscy chrześcijanie przygotowują się do rachunku sumienia z tego, jak dokonywało się głoszenie Jego zbawienia w historii i pośród ludzi.

Będziemy obchodzić ten wielki Jubileusz, zmierzając w pielgrzymce do pełnej jedności i do tego błogosławionego dnia - o który modlimy się, by nadszedł niebawem - kiedy to będziemy mogli mieć udział w jednym chlebie i jednym kielichu, w jednej Eucharystii Pana.

Wzywamy naszych wiernych, aby wspólnie podjęli tę duchową pielgrzymkę ku Jubileuszowi. Refleksja, modlitwa, dialog, wzajemne przebaczenie i obopólna braterska miłość przybliżą nas bardziej do Pana i pozwolą lepiej zrozumieć Jego wolę wobec Kościoła i ludzkości.