Wspólna katolicko-prawosławna deklaracja o ochronie stworzenia

Po pierwsze, musimy odzyskać pokorę, uznać na nowo granice swych sił i - co najważniejsze - granice naszej wiedzy i naszej zdolności oceny. Podejmowaliśmy decyzje, czyniliśmy działania i przyjęliśmy takie wartości, które oddalają nas od takiego świata, jakim powinien być, oddalają od zamiarów Boga wobec stworzenia, od tego wszystkiego, co jest istotne dla zdrowia planety i wspólnoty ludzkiej. Potrzebna jest nowa postawa wobec rzeczy i nowa kultura, oparte na centralnym miejscu osoby ludzkiej w ramach stworzenia i kierujące się etyczną postawą wobec środowiska, która zasadza się na naszym potrójnym związku: z Bogiem, z nami samymi i ze stworzeniem. Taka etyka domaga się współzależności i kładzie nacisk na zasady powszechnej solidarności, sprawiedliwości społecznej i odpowiedzialności w celu krzewienia prawdziwej kultury życia.

Po drugie, musimy szczerze przyznać, że ludzkość ma prawo do czegoś więcej niż to, co widzimy wokół nas. My, a jeszcze bardziej nasze dzieci i przyszłe pokolenia mają prawo do lepszego świata, wolnego od zatrucia, przemocy i rozlewu krwi, do świata wielkoduszności i miłości.

Po trzecie, świadomi znaczenia modlitwy winniśmy błagać Boga Stwórcę, aby oświecił wszystkie narody, gdziekolwiek są, co do obowiązku poszanowania i troski wobec stworzenia.
Wzywamy zatem wszystkich mężczyzn i wszystkie kobiety dobrej woli, aby zastanowili się nad ważnością następujących zadań etycznych:

2. Być gotowym do badania prawdziwych wartości opartych na prawie naturalnym, które stanowi podstawę każdej kultury ludzkiej.

3. W pełni i konstruktywnie wykorzystywać naukę i technologię, uznając jednocześnie, że zdobycze nauki należy oceniać zawsze w świetle centralnego miejsca osoby ludzkiej, dobra wspólnego i głębokiego celu stworzenia. Nauka może nam pomóc w naprawieniu błędów przeszłości, w dążeniu do wzrostu dobrobytu materialnego i duchowego obecnych i przyszłych pokoleń. Miłość do naszych dzieci ukaże nam drogę, którą należy podążać naprzód.

4. Zachować pokorę w dążeniu do posiadania i otwartość na wymogi, jakie stawia przed nami solidarność. Nasza śmiertelność i słabość naszych sądów przestrzegają nas przed podejmowaniem działań nieodwracalnych w stosunku do tego, co przyjęliśmy do uważania za naszą własność w czasie naszego krótkiego pobytu na tej ziemi. Nie otrzymaliśmy nieograniczonej władzy nad stworzeniem, jesteśmy jedynie w służbie wspólnego dziedzictwa.

5. Uznać różnorodność sytuacji i odpowiedzialności w pracy na rzecz poprawy środowiska w świecie. Nie czekajmy, że każda osoba i każda instytucja niosą takie samo brzemię. Każdy ma swoja funkcję do pełnienia, ale z poszanowaniem wymogów sprawiedliwości i miłości, społeczeństwa najbardziej kwitnące winny dźwigać większe ciężary i od nich wymaga się większego poświęcenia niż od tych, które mogą uczynić biedni. Religie, rządy i instytucje spotykają się z różnymi sytuacjami: lecz na gruncie zasady pomocniczości wszyscy mogą podjąć się pewnych zadań, pewnej części wspólnego wysiłku.

6. Krzewić pokojowe podejście do różnic wobec tego, jak należy żyć na tej ziemi, jak dzielić się nią i korzystać z niej, co należy zmienić a co pozostawić niezmienione. Nie pragniemy pomijać kontrowersji co do środowiska, ponieważ wierzymy w zdolność ludzkiego rozumu i dialog jako sposób osiągnięcia porozumienia. Zobowiązujemy się szanować punkty widzenia tych wszystkich, którzy się z nami nie zgadzają i do szukania równocześnie rozwiązań w drodze szczerej wymiany zdań i bez uciekania się do ucisku i przemocy.
Jeszcze nie jest za późno. Świat Boże ma niewiarygodną moc uzdrawiania. W ramach jednego pokolenia będziemy mogli nadać ziemi słuszny kierunek z myślą o przyszłości naszych dzieci. Niech nasze dzisiejsze pokolenie rozpocznie to z pomocą i błogosławieństwem Boga.

Rzym - Wenecja, 10 czerwca 2002

za KAI