Komisja „Wiara i Ustrój” Światowej Rady Kościołów (1982)
D. Wszczepienie w Ciało Chrystusa
6. Chrzest, sprawowany w posłuszeństwie naszemu Panu, jest znakiem i przypieczętowaniem naszego wspólnego uczniostwa. Przez chrzest chrześcijanie jednoczą się z Chrystusem, wzajemnie ze sobą oraz z Kościołem każdego czasu i każdego miejsca. Nasz wspólny chrzest, jednoczący nas z Chrystusem w wierze, jest zatem fundamentalną więzią jedności, jesteśmy jednym ludem, powołanym do wyznawania jednego Pana i służenia Mu w każdym miejscu i w całym świecie. Zjednoczenie z Chrystusem, w którym wspólnie uczestniczymy przez chrzest, zawiera doniosłe implikacje dla jedności chrześcijańskiej. „...Jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich” (Ef 4,4-6). Kiedy w Kościele jednym, świętym, powszechnym i apostolskim urzeczywistnia się jedność chrzcielna, wówczas możliwe jest autentyczne chrześcijańskie świadectwo o uzdrawiającej i jednającej miłości Boga. Dlatego nasz wspólny chrzest w Chrystusie jest wezwaniem dla Kościołów, aby przezwyciężyły swoje podziały i w widzialny sposób zamanifestowały swoją wspólnotę.
Komentarz: Niezdolność Kościołów do wzajemnego uznania różnych praktyk chrzcielnych jako uczestnictwa w jednym chrzcie oraz ich trwanie w stanie podziału, pomimo wzajemnego uznania chrztu, ujawniają w sposób dramatyczny, że podzielone jest także świadectwo Kościoła. Fakt, że Kościoły, w niektórych miejscach i czasach, godzą się na to, aby różnice płci, rasy lub stanu społecznego wprowadziły podział w Ciało Chrystusa, jeszcze bardziej kwestionuje autentyczną jedność chrztu wspólnoty chrześcijańskiej (Ga 3,27-28) i poważnie kompromituje jej świadectwo. Potrzeba ponownego odnalezienia jedności chrzcielnej znajduje się w samym centrum zadania ekumenicznego; jest także w równej mierze istotna dla urzeczywistnienia autentycznego partnerstwa w obrębie wspólnot chrześcijańskich.
E. Znak Królestwa
7. Chrzest inicjuje rzeczywistość nowego życia danego już w świecie obecnym. Daje on uczestnictwo we wspólnocie Ducha Świętego. Jest znakiem Królestwa Bożego oraz życia przyszłego świata. Dzięki darom wiary, nadziei i miłości, chrzest odznacza się dynamizmem, który ogarnia całe życie, obejmuje wszystkie narody i antycypuje dzień, w którym wszelki język wyzna, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca.
III. Chrzest i wiara
8. Chrzest jest zarówno darem Boga, jak i naszą ludzką odpowiedzią na ten dar. Zmierza on do wzrostu na miarę Pełni Chrystusa (Ef 4,13). Wszystkie Kościoły uznają potrzebę wiary do przyjęcia zbawienia zawartego i ujawnionego w chrzcie. Osobiste zaangażowanie jest konieczne dla odpowiedzialnego członkostwa w Ciele Chrystusa.
9. Chrzest związany jest nie tylko z chwilowym przeżyciem, lecz z wzrastaniem w Chrystusie przez całe życie. Ochrzczeni są powołani, aby być odzwierciedleniem chwały Pana, skoro zostali przeobrażeni mocą Ducha Świętego na Jego podobieństwo, jaśniejące coraz większym blaskiem (2 Kor 3,18). Życie chrześcijanina jest z konieczności życiem nacechowanym ustawicznym zmaganiem a zarazem nieustannym doświadczeniem łaski. W tej nowej relacji ochrzczeni żyją dla Chrystusa, dla Jego Kościoła i dla świata, który On miłuje, oczekując w nadziei na objawienie się nowego stworzenia Bożego oraz na czas, gdy Bóg będzie wszystkim we wszystkich (Rz 8,18-24; 1 Kor 15,22-28, 49-57).
10. Wzrastając w chrześcijańskim życiu wiary, ochrzczeni wierzący dają świadectwo, że ludzkość może być odrodzona i wyzwolona. Ponoszą oni, w danym miejscu i czasie, wspólną odpowiedzialność za składanie razem świadectwa na rzecz Ewangelii i Chrystusa, Wyzwoliciela wszystkich ludzi. Kościół i świat tworzą kontekst tego wspólnego świadectwa. Pełne znaczenie jednego chrztu jako daru Boga dla całego ludu rozpoznają chrześcijanie w obrębie wspólnoty świadectwa i służby. W podobny sposób uznają oni, iż chrzest, jako zanurzenie w śmierć Chrystusa, pociąga za sobą implikacje etyczne, które nie tylko domagają się osobistego uświęcenia, ale również skłaniają chrześcijan, aby dążyli do urzeczywistnienia woli Bożej we wszystkich dziedzinach życia (Rz 6,9nn; Ga 3,26-28; 1 P 2,21 - 4,6).