Chrzest. Dokument z Limy

13. Chrzest jest aktem niepowtarzalnym. Trzeba unikać wszelkiej praktyki, którą można by interpretować jako „rebaptyzację”.

Komentarz: Kościoły, które kładły szczególny nacisk na określoną formę chrztu lub które miały poważne wątpliwości co do autentyczności sakramentów i posługiwań innych Kościołów, domagały się niekiedy od osób pochodzących z innych tradycji kościelnych, aby przyjęły chrzest, zanim zostaną dopuszczone jako pełnoprawni członkowie do wspólnoty eucharystycznej („full communicant membership”). Skoro Kościoły dochodzą do pełniejszego rozumienia i wzajemnego uznania oraz nawiązują ściślejsze relacje na płaszczyźnie świadectwa i służby, wówczas zechcą one powstrzymać się od wszelkiej praktyki, która mogłaby kwestionować sakramentalną integralność innych Kościołów albo która mogłaby podważać niepowtarzalność sakramentu chrztu.

B. Chrzest - Namaszczenie - Konfirmacja

14. W Bożym dziele zbawienia, paschalne misterium śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, łączy się nierozdzielnie z pentekostalnym darem Ducha Świętego. W podobny sposób także uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa łączy się nierozdzielnie z przyjęciem Ducha. W pełnym swoim znaczeniu chrzest oznacza i urzeczywistnia jedno i drugie.
Chrześcijanie różnią się w swoim rozumieniu, gdzie należy szukać znaku daru Ducha. Różne czynności łączono z udzieleniem Ducha. Dla niektórych jest to sam ryt obmycia wodą. Dla innych jest to namaszczenie Krzyżmem i - lub - nałożenie rąk, nazywane przez wiele Kościołów bierzmowaniem (konfirmacją). Dla innych jeszcze są to wszystkie trzy czynności, ponieważ widzą oni działanie Ducha w całym rycie. Wszyscy są zgodni w tym, że chrzest chrześcijański jest chrztem z wody i Ducha Świętego.

Komentarz:

a. W obrębie niektórych tradycji wyjaśnia się, że jak chrzest upodabnia nas do Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego, tak poprzez namaszczenie (krzyżmem) chrześcijanie otrzymują dar Ducha Pięćdziesiątnicy od Syna, który otrzymał namaszczenie.

b. Jeśli chrzest, jako wszczepienie w Ciało Chrystusa, ze swej istoty zmierza do eucharystycznego uczestnictwa w Ciele i Krwi Chrystusa, wówczas rodzi się pytanie, w jaki sposób dalszy i odrębny ryt wprowadzić między chrzest i dopuszczenie do Komunii. Te Kościoły, które chrzczą dzieci, ale wzbraniają im uczestnictwa w Eucharystii przed takim rytem, zechcą rozważyć, czy w pełni doceniły i uznały konsekwencje chrztu.

c. Chrzest powinien być ustawicznie potwierdzany na nowo. Najbardziej oczywistą formą takiego ponownego potwierdzenia jest celebracja Eucharystii. Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych może mieć także miejsce w czasie takich okazji jak doroczna celebracja misterium paschalnego lub podczas chrztu innych.

C. Ku wzajemnemu uznaniu chrztu

15. Stale wzrasta liczba Kościołów uznających wzajemnie swój chrzest jako jeden chrzest zanurzający w Chrystusa, gdy kandydat wyznaje Jezusa Chrystusa jako Pana, lub, w przypadku chrztu dzieci, wyznanie to złożone przez Kościół (rodzice, opiekunowie, chrzestni, zgromadzenie) później zostanie potwierdzone wiarą i osobistym zaangażowaniem. Wzajemne uznanie chrztu uważa się za doniosły znak i środek wyrażania jedności chrzcielnej udzielonej w Chrystusie. Gdziekolwiek jest to możliwe, Kościoły powinny jasno wyrazić to wzajemne uznanie.

16. Celem przezwyciężenia różnic, ci którzy praktykują chrzest wierzących ochrzczonych i ci, którzy chrzczą dzieci, powinni na nowo przemyśleć pewne aspekty swej praktyki. Pierwsi mogliby starać się wyrazić w sposób bardziej widzialny fakt, że dzieci znajdą się pod opieką łaski Bożej. Drudzy powinni wystrzegać się praktyki udzielania chrztu w sposób zgoła przypadkowy i bez żadnych wymagań. Powinni oni potraktować poważniej swoją odpowiedzialność za wychowanie ochrzczonych dzieci do dojrzałego zaangażowania względem Chrystusa.