Chrzest. Dokument z Limy

IV. Praktyka chrztu

A Chrzest wierzących (dorosłych) i chrzest dzieci (niemowląt)

11. Nie można wykluczyć możliwości, że chrzest dzieci był także praktykowany w czasach apostolskich; nie mniej jednak chrzest połączony z osobistym wyznaniem wiary jest najwyraźniej doświadczoną formą w dokumentach Nowego Testamentu.

Na przestrzeni dziejów praktyka chrztu rozwinęła się w różnych formach. Niektóre Kościoły chrzczą dzieci przedstawione przez rodziców lub opiekunów, którzy wyrażają gotowość, w Kościele i z Kościołem, wychowania ich w wierze chrześcijańskiej. Inne Kościoły praktykują wyłącznie chrzest wierzących (dorosłych), którzy zdolni są do osobistego wyznania wiary. Niektóre z tych Kościołów zachęcają, aby niemowlęta lub dzieci były przedstawiane i błogosławione w czasie nabożeństwa, które zazwyczaj zawiera dziękczynienie za dar dziecka, a także zobowiązanie matki i ojca, że będą rodzicami chrześcijańskimi.

Wszystkie Kościoły udzielają chrztu wierzącym, którzy pochodząc z innych religii lub nawracając się z niewiary, przyjmują wiarę chrześcijańską i uczestniczą w nauczaniu katechetycznym.

12. Zarówno chrzest wierzących (dorosłych), jak i chrzest dzieci (niemowląt), udzielane są w Kościele jako wspólnocie wiary. Jeśli chrzest przyjmuje osoba, która może odpowiadać za samą siebie, wówczas osobiste wyznanie wiary będzie integralną częścią celebracji chrztu. Przy chrzcie dziecka osobista odpowiedź będzie dana w późniejszym okresie życia. W obu przypadkach osoba ochrzczona powinna wzrastać w rozumieniu wiary. Na tych, którzy otrzymują chrzest na podstawie swego własnego wyznania wiary, ciąży stały obowiązek ustawicznego pogłębiania osobistej odpowiedzi w wierze. W przypadku dzieci oczekuje się, że osobiste wyznanie nastąpi później; celem wychowania chrześcijańskiego jest doprowadzić do takiego wyznania. Każdy chrzest ma swoje źródło w wierności Chrystusa aż do śmierci i poświadcza tę wierność. Ma on swoje miejsce w życiu i wierze Kościoła, a poprzez świadectwo całego Kościoła wskazuje na wierność Boga, jako fundament wszelkiego życia w wierze. Podczas każdego chrztu całe zgromadzenie potwierdza swoją wiarę w Boga oraz zobowiązuje się stworzyć (ochrzczonemu) środowisko sprzyjające świadectwu i służbie. Dlatego celebracja i rozwój (życia ochrzczonych) powinny zawsze dokonywać się w ramach wspólnoty chrześcijańskiej.
Komentarz: Kiedy używa się wyrażeń „chrzest dzieci" (niemowląt) i „chrzest wierzących" (dorosłych), należy pamiętać, że rzeczywista różnica istnieje między tymi, którzy chrzczą ludzi w jakimkolwiek wieku, a tymi, którzy chrzczą jedynie osoby zdolne do złożenia wyznania wiary we własnym imieniu. Różnice między chrztem dzieci i chrztem dorosłych tracą na ostrości, gdy się uznaje, iż w obydwu formach chrztu urzeczywistnia się inicjatywa samego Boga w Chrystusie i wyraża się odpowiedź wiary we wspólnocie wierzących.

Praktyka chrztu dzieci podkreśla korporatywność wiary oraz tę wiarę, którą dziecko podziela ze swymi rodzicami. Rodząc się w świecie naznaczonym podziałami, dziecko doznaje ich skutków. Poprzez chrzest obietnica i wezwanie Ewangelii stają się udziałem dziecka. Osobista wiara przyjmującego chrzest oraz wierne uczestniczenie w życiu Kościoła są istotnymi warunkami dla pełnego owocowania chrztu.

Praktyka chrztu wierzących uwypukla wyraźnie wyznanie osoby, która odpowiada na łaskę Boga - we wspólnocie wiary i przez nią - oraz prosi o chrzest.
Obie formy chrztu domagają się odpowiedzialnej postawy względem chrześcijańskiego wychowania. Ponowne odkrycie permanentnego charakteru wychowania chrześcijańskiego może ułatwić wzajemne uznanie różnych praktyk inicjacji.

W niektórych Kościołach, które łączą zarówno tradycję chrztu dzieci jak i chrztu wierzących (dorosłych), stało się możliwym przyjęcie dwóch różnorodnych form wejścia do Kościoła: forma, według której po chrzcie udzielonym w dzieciństwie następuje później wyznanie wiary oraz forma według której chrzest wierzących dorosłych następuje po przedstawieniu i błogosławieństwie, które miało miejsce w dzieciństwie. Przykład ten jest zaproszeniem dla innych Kościołów, aby zdecydowały, czy również one nie mogłyby uznać równoważnych alternatyw we wzajemnych odniesieniach oraz dążeniach zjednoczeniowych między Kościołami.