List z Chin (2010)

Uważajmy, by nie ogarnęła nas pesymistyczna wizja przyszłości, i nie koncentrujmy się na złych wiadomościach. Wojna nie jest nieunikniona [12]. Szacunek dla innych jest nieocenionym dobrem chroniącym pokój. Granice krajów najbogatszych powinny otwierać się coraz szerzej. Większa sprawiedliwość na ziemi jest możliwa [13].

Nie brakuje analiz i apeli o wspieranie sprawiedliwości i pokoju. Brakuje jednak niezbędnej motywacji, żeby wytrwać w działaniu i nie ograniczać się tylko do dobrych intencji. Ewangelia wzywa nas do prostoty. Wybór prostoty otwiera nasze serca na to, by dzielić się z innymi, i na Bożą radość.

Pogłębić zaufanie do Boga

Kiedy wydaje się, że w wielu społeczeństwach wiara zanika, odradzają się potrzeby duchowe. To my powinniśmy znaleźć słowa trafne i proste, takie, które innym przybliżą wiarę dającą nam życie.

Jest dużo takich osób, które nie potrafi ą uwierzyć, że Bóg kocha właśnie ich. Niektórym trudne doświadczenia nie pozwalają zaufać Bogu [14]. Jak lepiej wyrazić, że Bóg z całą powagą traktuje wątpliwości i bunt przeciwko absurdowi [15]?

Sam Jezus cierpiał razem z tymi, którzy cierpią, wołając z krzyża: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” [16]

Wiele dzieci rozwija się, ale nikt nigdy nie mówi im, że Bóg je kocha. Czy znajdą się młodzi ludzie, którzy będą towarzyszyć jednemu lub kilkorgu dzieciom na drodze wiary?

Są tacy, którzy wchodząc w dorosłość zrywają łączność ze wspólnotą chrześcijańską. Często nie chodzi tu o jakąś dojrzałą decyzję, ale o cały splot okoliczności, które spychają wiarę na sam koniec liczących się spraw. Jak w gronie przyjaciół zachęcić się wzajemnie do odnowienia więzi z miejscową wspólnotą wierzących?

Zdarza się, że powstaje rozdźwięk między wiedzą z zakresu wiary i wiedzą nabytą w innych sferach życia. Wiara, która zatrzymała się na sposobach wyrażania poznanych w dzieciństwie, z trudem sprosta pytaniom wieku dorosłego. Można znaleźć szczęście w pogłębianiu rozumienia tajemnicy wiary na każdym etapie swojego życia [17].

Odzyskać odwagę

Bóg wzywa nas, byśmy przemieniali świat z wielkim rozmachem, ale także z głęboką pokorą.
Starsi mogą dodawać młodszym odwagi. Młodzi dzisiaj nie są mniej zdolni niż poprzednie pokolenia.

Zacznijmy tę przemianę od siebie samych: pozwólmy zmartwychwstałemu Chrystusowi odmieniać nasze serce, niech Duch Święty prowadzi nas na głębię, byśmy z odwagą zmierzali ku przyszłości.

Cieszmy się z pragnienia, które Bóg w nas złożył! Ono pobudza wszystkie nasze siły życiowe. „Kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie” [18].


Przypisy

[1] Jesteśmy jedną ludzką rodziną zamieszkującą jedną planetę, dlatego pilnie potrzebne jest wypracowanie wspólnej odpowiedzialności za wszystko, co stworzone, za środowisko naturalne.

[2] „Boże, mój Boże, szukam Ciebie od świtu; Ciebie pragnie dusza moja! Do Ciebie tęskni moje ciało jak pustynna, sucha i pozbawiona wody ziemia!” (Ps 63, 1); „Dusza moja pożąda Ciebie w nocy, duch mój poszukuje Cię w mym wnętrzu.” (Iz 26, 9).

[3] Może pojawić się pokusa, by sztucznie zaspokajać nasze pragnienia. Czy nadmierna konsumpcja nie jest ucieczką od pytań, których nie odważamy się zgłębić do końca?

[4] W IV wieku święty Grzegorz z Nazjanzu wyśpiewał tajemnicę Boga: „Ty, który jesteś ponad wszystko, jakim innym imieniem nazwać Ciebie? Jaki hymn może Cię wyśpiewać? Żadne słowo nie wyrazi Ciebie... Powszechne pragnienie, westchnienia wszystkich zwracają się do Ciebie.” W tej samej epoce święty Augustyn pisał: „Bóg, pozwalając czekać, powiększa pragnienie. Pozwalając pragnąć, Bóg drąży dusze. Drążąc je, sprawia, że potrafi ą pragnąć.”

[5] Księga Ozeasza 2, 16. 21.

[6] Któregoś dnia Jezus przy studni poprosił kobietę: „Daj Mi pić!” (Ewangelia wg św. Jana 4, 7). Dalszy ciąg tej opowieści pokazuje, że Jezus pragnie przekazać Boży dar. Na krzyżu powie jeszcze: „Pragnę” (Ewangelia wg św. Jana 19, 28). Czy z kontekstu nie wynika, że to pragnienie jest ostatecznym wyrazem woli Jezusa, by oddać swoje życie i w ten sposób przekazać Boży dar?

[7] Czy nie jest ważne, żeby nauczyć się radzić sobie z niegotowym i nieprzewidywalnym charakterem naszego życia? Społeczeństwa najzamożniejsze często starają się to zamaskować. Najważniejszym zadaniem staje się więc ukrywanie własnej kruchości, zapomina się, że wady, cierpienie i śmierć też są częścią egzystencji.

[8] „Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, bo serce napomina mnie nawet nocą.” (Ps 16, 7).