Jeden z dziewięciu

Drugi pięcioletni etap dialogu katolicko-zielonoświątkowego rozpoczął się w 1977 roku spotkaniem w Rzymie. Podobnie jak poprzednio, współprzewodniczącymi tej serii rozmów byli David du Plessis i Kilian McDonnell OSB. Dyskusje odbywały się według programu opracowanego przez Sekretariat ds. Jedności Chrześcijan i Kościoły zielonoświątkowe, uczestniczące w spotkaniach w 1970 r. W ciągu pięciu lat rozmawiano o: darze języków, o relacji doświadczenia do wiary, o wzajemnych relacjach Pisma Świętego i Tradycji oraz posługi uzdrawiania w Kościele. Jedno ze spotkań zostało poświęcone tematom: Kościół jako wielbiąca Boga wspólnota oraz Tradycja i tradycje. Uczestnicy dialogu rozmawiali też o roli Mary i kapłaństwie.

Z powodu śmierci papieża Pawła VI komisja dialogowa nie spotkała się w 1978 roku. Wypracowane w trakcie każdego ze spotkań uzgodnienia zebrano w „Final Report of the Dialogue between the Secretariat for Promoting Christian Unity of the Roman Catholic Church and some Classical Pentecostals: 1977-1982”.

Kościół to wspólnota

W trzeciej fazie, trwającej w latach 1985-1989, zajęto się tematem: „Kościół jako koinonia”. Delegacji katolickiej ponownie przewodniczył Kilian McDonnell OSB, natomiast na czele grupy zielonoświątkowców stanął Justus du Plessis – lider Apostolic Faith Mission of South Africa. David du Plessis nie zrezygnował całkowicie z udziału w rozmowach i aktywnie uczestniczył w nich aż do śmierci w 1987 roku.

Trzecia seria spotkań katolicko-zielonoświątkowych wpłynęła na zmianę stanowiska środowisk pentekostalnych wobec dialogu teologicznego z Kościołem katolickim. Przyczyniła się do wzrostu uznania tej formy kontaktów międzywyznaniowych przez zielonoświątkowców oraz do zaangażowania się w dialog kolejnych Kościołów z całego świata należących do tego nurtu. Po obu stronach utrwaliło się przekonanie, że dyskusje należy kontynuować i że jedność Kościoła jest wspólną sprawą katolików i zielonoświątkowców. Tematyka tego etapu dialogu koncentrowała się wokół rozumienia Kościoła jako koinonia – wspólnoty. Uczestnicy rozmów przedyskutowali następujące zagadnienia: Wspólnota Świętych (komunia, łączność duchowa Świętych, Duch Święty i nowotestamentalna wizja koinonii, Koinonia, Kościół i sakramenty, Koinonia i chrzest. Wyniki tych dyskusji zebrano w opracowanym podczas ostatniego spotkania trzeciej fazy dialogu, które odbyło się w Rzymie w 1989 roku, dokumencie: „Perspectives on Koinonia. The Report from the Third Quinquennium of the Dialogue between the Pontifical Council for Promoting Christian Unity and some Classical Pentecostal Churches and Leaders: 1985-1989”.

Uzgodnienia zostały usystematyzowane w pięciu grupach tematycznych: Koinonia i Słowo Boże; Duch Święty i nowotestamentalna wizja koinonii; Koinonia i chrzest; Koinonia w życiu Kościoła; Koinonia i wspólnota Świętych. Podczas dyskusji nad poszczególnymi kwestiami teologowie prowadzący dialog niejednokrotnie stawali w obliczu problemów, które na tym etapie nie mogły być rozwiązane, ponieważ wymagają bardziej szczegółowego i dokładnego opracowania.

Czas na trudne rozmowy

W lipcu 1990 roku grupa teologów katolickich i zielonoświątkowych zebrała się w Emmetten (Szwajcaria), by rozpocząć czwartą fazę międzynarodowego dialogu katolicko-zielonoświątkowego, poświęconą problemom ewangelizacji, prozelityzmu oraz możliwości dawania wspólnego chrześcijańskiego świadectwa – aktualnym pod koniec drugiego tysiąclecia istnienia Chrystusowego Kościoła na ziemi zarówno w środowisku katolickim, jak i zielonoświątkowym. Tematem pierwszego spotkania było: „Rozumienie pojęć: misje i ewangelizacja”. W 1991 roku w Wenecji dyskutowano o biblijnych i doktrynalnych podstawach ewangelizacji. Wzajemne relacje zachodzące między ewangelizacją a kulturą były przedmiotem rozmów podczas trzeciego spotkania, które odbyło się w Rocca di Papa (Włochy) w 1992 roku. Dyskusję w Paryżu w 1993 roku zdominował temat: „Ewangelizacja i sprawiedliwość społeczna”. Spotkanie w szwajcarskim Kappel am Albis w 1994 roku było poświęcone zagadnieniu: „Ewangelizacja, wspólne świadectwo i prozelityzm”, a w 1995 roku w Brixen/Bressanone (Włochy) – dawaniu wspólnego chrześcijańskiego świadectwa. Opierając się na przyjętych w trakcie rocznych spotkań uzgodnieniach opracowano dokument końcowy z czwartej fazy dialogu katolicko-zielonoświątkowego: „Evangelization, Proselytism and Common Witness. The Report from the Fourth Phase of the International Dialogue 1990-1997 between the Roman Catholic Church and some Classical Pentecostal Churches and Leaders”.