Inne prawo

W Ewangelii Łukasza znajdujemy wiele przypowieści. Jezus opowiadał je, by w obrazowy sposób przekazać słuchaczom prawdy, które trudno byłoby im zrozumieć i zapamiętać, gdyby były podawane w suchy i naukowy sposób. Tym istotniejsze było to dla ludzi współczesnych Jezusowi. Większość z nich nie umiała pisać i czytać. Książki nie ukazywały się wtedy w masowych nakładach. Wiedzę przekazywano więc ustnie. Tę metodę stosował też Jezus.

Jezus opowiada o człowieku, który postępuje zgodnie z zasadami obowiązującymi na świecie. Czytamy w Bożym Słowie, że świat lubi tych, którzy należą do świata, natomiast nienawidzi tych, którzy należą do Boga. W Ewangelii Jana jest napisane: Jeżeli świat was nienawidzi, to bądźcie pewni, że mnie już przedtem znienawidził. Gdybyście należeli do tego świata, kochałby on was jako swoją własność. Ale nie należycie do tego świata, bo odebrałem was światu i dlatego was nienawidzi (15,18-19).

Boże dziecko nie należy do tego świata i nie żyje według jego zasad. W liście do Galacjan ap. Paweł napisał: ...nasz Pan Jezus Chrystus oddał siebie w ofierze za nasze grzechy, aby wyzwolić nas z obecnego złego świata, zgodnie z Wolą Boga, naszego Ojca (1,3-4). W Liście do Rzymian (12,2) Paweł napisał: Nie upodabniajcie się do tego świata, ale poddajcie się przemianie, by odnowił się wasz umysł, abyście umieli rozróżnić co jest dobre, doskonałe, zgodne z wolą Boga. Apostoł Jan w swym liście (1J 2,15) wzywa: Nie miłujcie świata, ani rzeczy, które są na świecie...

Świat rządzi się swymi prawami i obrotny rządca postępuje zgodnie z nimi. Pierwsze przykazanie tego świata dyktuje instynkt samozachowawczy. Zabezpiecz przede wszystkim siebie samego. Stąd ktoś, kto jest sprytny i umie zadbać o swoje potrzeby, mimo, że niezbyt uczciwie, znajdzie u innych pochwałę.

Często prawo, ustanowione przez człowieka, jest na tyle nieścisłe, że spryciarzom udaje się je ominąć. Zresztą prawo obowiązujące na świecie uważa każdego człowieka za niewinnego, dopóki nie udowodni mu się winy sądownie. Boże Prawo jest inne. Bóg mówi, że każdy człowiek jest winny, aż do momentu, w którym nie zostanie usprawiedliwiony. Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej (Rz 3,23). Człowiek nie może nigdy okazać się niewinnym przed Bogiem, ale może zostać usprawiedliwiony: Nie ma już potępienia dla tych, którzy są ukryci w Jezusie Chrystusie, którzy postępują nie według ciała, lecz według Ducha... (Rz 8,1).

Kiedy człowiek powierza swoje życie Jezusowi, zostaje usprawiedliwiony dzięki wierze w Zbawiciela. Jest to jedyny sposób dostąpienia usprawiedliwienia. Jezus jest jedyną drogą do Ojca. Początek 16 rozdziału Ewangelii Łukasza brzmi: Potem powiedział jeszcze do uczniów: Był pewien bogaty człowiek, który miał zarządcę, a tego oskarżono przed nim, że trwoni jego majętność (16,1). Przypowieść ta to historia bogatego człowieka i jego nieuczciwego rządcy. Służba rządcy polegała na rozporządzaniu majątkiem swego pana i występowaniu w jego imieniu wobec jego partnerów w interesach. Takiego rządcę miał Abraham. To on troszczył się o jego majątek, on też pojechał do Haranu, by wyszukać żonę dla syna Abrahama, Izaaka. Dawid miał rządców, którzy rozporządzali całym majątkiem królewskim, a nawet opiekowali się jego dziećmi.

Od sługi, który jest rządcą, oczekuje się przede wszystkim uczciwości i rzetelności. Rządcę z naszej przypowieści możemy porównać do dzisiejszego dyrektora korporacji, zarządzającego całą firmą i odpowiedzialnego tylko przed właścicielem. Rządca ten roztrwonił część majątku swego pana. I przywo ławszy go, rzekł mu: Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twojego szafarstwa, albowiem już nie będziesz mógł nadal zarządzać (16,2). Właściciel zażądał od swego sługi rozliczenia się z zarządzania majątkiem. Sługa, zamiast sporządzić raport finansowy, zadecydował, że załatwi sprawę w sposób, który podpowiada mu instynkt samozachowawczy. I rzekł zarządca do siebie samego: Cóż pocznę, skoro pan mój odbiera mi szafarstwo? Nie mam sił, aby kopać, a żebrać się wstydzę (16,3).