Luteranie szukają pełnej jedności z Kościołem katolickim

Kiedy nawrócił się na katolicyzm, uzupełnił swe wykształcenie teologiczne o elementy obce protestantom i otrzymał papieskie zezwolenie na przyjęcie święceń, mimo iż nie jest celibatariuszem. Mogą je uzyskać nawróceni duchowni ze wspólnot kościelnych, w których nie ma ważnego kapłaństwa. Takie wyjątkowe rozwiązanie, z indywidualnym rozpatrzeniem poszczególnych przypadków, sugerował już Paweł VI w encyklice o celibacie Sacerdotalis caelibatus z 1967 r. Święceń udzielił ks. Kemmetherowi 6 lipca biskup Ratyzbony Gerhard Ludwig Müller.

Takich przypadków nawróconych niemieckich pastorów było zresztą w ostatnich latach więcej. W samej diecezji ratyzbońskiej jest dziewięciu księży, którzy byli wcześniej duchownymi ewangelickimi. Jedynie na terenie Bawarii są też tacy w diecezji monachijskiej, augsburskiej i würzburskiej. Również w USA otrzymał w tym roku święcenia 59-letni Philip Johnson, który był przez 19 lat luterańskim pastorem. Po 38 latach małżeństwa ma on czworo dzieci i tyleż wnuków. Oboje z żoną należeli początkowo do fundamentalistycznego Kościoła Chrystusa. Szukając bardziej zgodnej z najstarszą chrześcijańską Tradycją liturgii i doktryny, nawrócili się oboje ćwierć wieku temu na luteranizm, a przed czterema laty na katolicyzm, w czym poszło za nimi dwoje dorosłych dzieci. Ks. Johnson jest teraz kapłanem diecezji Camden koło Nowego Jorku.

Również wśród luteranów istnieje, podobny jak wśród anglikanów, choć na razie nie tak liczny, ruch tradycjonalistów zbliżających się do katolicyzmu. Obecny w USA, a mający też odgałęzienia kanadyjskie i afrykańskie Anglo-Luterański Kościół Katolicki przyjmuje oficjalnie nauczanie Papieży i wydany przez Watykan katechizm. Można by spytać, czy po konstytucji apostolskiej Anglicanorum coetibus, wychodzącej naprzeciw szukającym pełnej jedności anglikanom, nie będą kiedyś potrzebowali podobnego papieskiego dokumentu tacy luteranie.