Lubisz to?

To podpowiedź nie tylko dla wspomnianego kaznodziei, ale dla wszystkich, którzy są w Kościele, w mniejszych lub większych zborach, w społecznościach czy w grupach modlitewnych i zastanawiają się, jak trafić z Bożą treścią do innych. 

American style
Już dwa lata temu, a więc w czasie, gdy moda na serwisy społecznościowe jeszcze nie była tak mocna jak obecnie, magazyn „Time” opublikował artykuł o megakościołach ewangelikalnych, które namawiają wiernych, by używali Twittera w swoim życiu religijnym, na przykład do zadawania pytań pastorom. Twitter to serwis z mikroblogami, na którym umieszcza się wpisy nie dłuższe niż 140 znaków, widoczne dla kręgu osób obserwujących dany profil. Ludzie dzielą się uczuciami, spostrzeżeniami, ujmują swoje myśli dotyczące wiary w znanej sobie formie. Kolejne kościoły w Stanach Zjednoczonych kopiują ten pomysł. 

Przesada? Bluźnierstwo? Brak powagi? Typowy wynalazek roztańczonych amerykańskich megakościołów? Nie wiem. Może tak, może nie. Na pewno jest to jednak znak czegoś nowego, pewien symbol czasów, obok którego trudno po prostu przejść bez zastanowienia i refleksji, że coś się dzieje. 

Banały na bok
Internet jako medium elektroniczne, podobnie jak telewizja, gry komputerowe, czy kino, niesie wiele niebezpieczeństw. Brutalne gry komputerowe, świat odrealnionych i cudownie zmienionych przez Photoshopa gwiazd kina pokazywanych na okładkach kolorowych gazetek i internet, który, mówiąc kolokwialnie i obrazowo, zmniejsza nasze mózgi, bo bardziej oglądamy w nim teksty niż je czytamy, to tylko niektóre źródła problemów. Rozważanie ich tutaj, byłoby zabiciem tego tekstu (mam nadzieję, że tego do tej pory nie zrobiłem) i powielaniem banałów, które i tak wszyscy znamy, bo ciągle o nich słyszymy i ciągle na ich temat rozmawiamy. 

Można byłoby kontynuować, wymieniać i wymieniać, analizować, ale to wszystko jest już oczywiste.