Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

Kościoły Anglikańskie stwierdzają: „Kościoły anglikańskie powinny w sprawach koniecznych dokonać rewizji swoich praw kościelnych, aby móc stwierdzić autentyczność urzędów luterańskich. Dotyczy to istotnych rewizji praw kościelnych, aby uznać tych luteran, których biskupi nie stoją w historycznym episkopacie i tych, których zwierzchnicy wykonują urząd »episcope«, choć nie są nazwani biskupami”. Przykładem tego może być prezes Kościoła Ewangelickiego w Westfalii ks. dr Hans-Martin Linnemann, który posiada sukcesję apostolską (przekazaną przez arcybiskupa Martii Simojoki z Finlandii), a nie posiada oficjalnie tytułu biskupa. Dalej Wspólnota Anglikańska stwierdza: „Kościoły Anglikańskie powinny zawsze zapraszać biskupów luterańskich, aby brali udział przy święceniach i ustanawianiu biskupów anglikańskich”.

Takie są pierwsze kroki do uznania obydwu urzędów Kościoła do interkomunii i intercelebracji, jak również do pełnej wspólnoty.

W tzw. miśnieńskim oświadczeniu Kościoła Ewangelickiego Niemiec (Ewangelicko-Luterańskiego, Ewangelicko-Unijnego, Ewangelicko-Reformowanego) z roku 1988 czytamy między innymi: „Chociaż Kościoły luterańskie, reformowane i unijne w większości są gotowe przyjąć sukcesję biskupów jako godny znak apostolskości życia całego Kościoła, to jednak uważają, że ta specjalna forma „episcope” nie jest koniecznym warunkiem jedności”.

W dialogu luterańsko-metodystycznym stwierdzono, że „urząd biskupi nie jest dla obydwu tradycji istotnym znakiem Kościoła”, ale „ordynacja ma być dokonywana przez tych, którzy posiadają urząd biskupi”.

Jak z powyższego wynika, istnieje w luteranizmie, anglikanizmie i metodyzmie nieraz różne pojęcie »episcope«, jednak wszystkie Kościoły uważają, że taki urząd musi istnieć, że może on być znakiem jedności Kościoła i służy przekazywaniu urzędu. Biorąc powyższe pod uwagę, praktykę Kościołów luterańskich na świecie [np. w Słowacji niezależnie od biskupa generalnego są urzędy biskupów dystryktów (diecezji), w krajach skandynawskich na czele każdej diecezji stoi biskup diecezjalny, w Niemczech każdy „Land” posiada swojego biskupa, na Węgrzech każda z diecezji posiada swego biskupa, a jeden z nich jest jednocześnie biskupem naczelnym] oraz względy ekumeniczne, nasze nowe Zasadnicze Prawo Wewnętrzne z roku 1991 w paragrafie 87 p.3 oświadczyło, że „z dniem wejścia w życie niniejszego prawa przestaje istnieć w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w RP urząd Seniora Diecezji” i nie później jak do 30 czerwca 1996 r. synody diecezjalne zobowiązane są dokonać wyborów biskupów diecezjalnych. We wszystkich polskich diecezjach dokonano wyboru biskupów diecezji oraz dokonano ich konsekracji i uroczystego wprowadzenia w urząd.