Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

7. Ks. Zygmunt Michelis (1952-1958: biskup pomocniczy), urodzony dnia 17 marca 1890 r. Po studiach teologicznych w Dorpacie został ordynowany w Warszawie w dniu 8 grudnia 1912 r. Za wyjątkiem kilku lat, całe życie spędził w Warszawie. Był inicjatorem założenia Tymczasowej, a potem Chrześcijańskiej i wreszcie Polskiej Rady Ekumenicznej, której przez 14 lat od roku jej powstania, tj. od 1946 r., był prezesem. W dniu 9 marca 1952 r. ówczesna naczelna rada Kościoła (konsystorz), której był radcą, wybrała go jednomyślnie biskupem — adiunktem (biskup pomocniczy) biskupa Kościoła, z wszelkimi uprawnieniami biskupimi (ordynowanie duchownych, konsekrowanie biskupów i wprowadzanie w urząd seniorów).

Tak, więc w dniu konsekracji bpa Karola Kotuli, ks. Z. Michelis był już także biskupem. Zagadką dotąd nie rozwiązaną jest pytanie, czy ks. Zygmunt Michelis miał tylko „vocatio” (powołanie, wybór), jak to było dotąd w naszym Kościele w Polsce, czy też posiadał i „consecratio” (święcenia, ordynację biskupią), jak w krajach skandynawskich od czasów Reformacji.

W latach powojennych zdolny organizator i złotousty kaznodzieja ks. biskup — adiunkt Zygmunt Michelis był podobno przewidziany przez ekumenistów ówczesnej Chrześcijańskiej Rady Ekumenicznej na tzw. „biskupa ekumenicznego”. Niektóre, bowiem Kościoły, przede wszystkim Kościoły starokatolickie, obawiały się, że przyjdą czasy komunistycznego totalitaryzmu, gdy nie będą mogły zapraszać zagranicznych biskupów starokatolickich z Utrechtu, którzy udzieliliby im sakry biskupiej. Chciano, więc, aby takim „biskupem ekumenicznym” mógł być ks. Zygmunt Michelis, którego urząd jednoczyłby wszystkie Kościoły. Nie ma na to w tej chwili dowodów pisemnych, ale według ustnego oświadczenia świadka, ks. Z. Michelis otrzymał święcenia biskupie od biskupów starokatolickich w Płocku, a ci posiadali sukcesję apostolską z Kościoła Starokatolickiego Utrechtu. Oświadczenie to, które przez bardzo sędziwego duchownego, ale przy zdrowych zmysłach, zostało mnie przekazane, może być prawdziwe, gdyż ks. Zygmunt Michelis od dnia jego wyboru na urząd biskupa - adiunkta, a właściwie od dnia introdukcji biskupa Karola Kotuli, do końca życia występował zawsze w stroju biskupim (fioletowe wyłogi togi, fioletowe befki) i z insygnium biskupim, jakim jest złoty krzyż na łańcuchu.

Jako biskup — adiunkt i prezes synodu konsekrował też biskupa Karola Kotulę według nowego porządku agendarnego, w którym jest modlitwa do Ducha Świętego i włożenie rąk konsekratora (patrz: Agenda Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego czyli Ewangelicko-Luterskiego, Warszawa 1955, str. 310-313). Ordynował także niektórych księży, a zwłaszcza diakonów. Choć dla wielu był postacią kontrowersyjną, to jednak nie przestał być wielkim człowiekiem w Kościele, podobnie jak inni nasi biskupi. W dniu l stycznia 1963 r. przeszedł w stan spoczynku, zmarł dnia 2 grudnia 1977 r. w 88 roku życia i pochowany został na cmentarzu w Warszawie przy ul. Młynarskiej.