Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

I. Nowy Testament o urzędzie Kościoła

Jezus Chrystus, Boży Syn i Zbawiciel świata, będąc w ludzkim ciele założył na tym świecie Kościół, który miał prowadzić dalej Jego dzieło, dzieło ewangelizacji całego świata. Kościół jest wynikiem Jego cierpienia: „Gdy złoży swoje życie w ofierze, ujrzy potomstwo, będzie żył długo i przez Niego wola Pana się spełni”(Iz 53,10b). Z miłości do Kościoła, który jako nowy Lud Boży zajął miejsce ludu izraelskiego, wydał na ofiarę swoje życie. Apostoł Paweł pisał: „Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie”(Ef 5,25). Dlatego też On jest: „Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem”(Ef 5,23). Dlatego „Kościół podlega Chrystusowi”(Ef 5,24). Chrystus chce, aby „Kościół był pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany”(Ef 5,27).
Chrystus żywi Kościół i pielęgnuje go Słowem Bożym i świętymi sakramentami (por. Ef 5,29). Na podstawie innych wypowiedzi Pisma Świętego (Ef 5,32 i Obj 19,7) można powiedzieć, że Kościół jest Oblubienicą Chrystusa.

Aby Kościół mógł trwać i rozwijać się, Chrystus Pan ustanowił urząd apostolski. Na potwierdzenie ustanowienia apostolskiego urzędu przez Chrystusa przytacza się następujące miejsca: „Nie bój się, od tej pory ludzi łowić będziesz”(Łk 5,10); „Pójdźcie za mną, a zrobię was rybakami ludzi!” (Mt 4,19); „Pójdźcie za mną, a sprawię, że staniecie się rybakami ludzi” (Mk 1,17); „Pójdź za Mną” (Mt 9,9); „I przywołał dwunastu uczniów swoich, i dał im moc nad duchami nieczystymi, aby je wyganiali i aby uzdrawiali wszelką chorobę i wszelką niemoc”(Mk 10,1).
Urząd apostolski otrzymał od Pana Kościoła moc, ale nie tę, którą dysponuje świat. Moc Kościoła to moc w sferze ducha, moc Ewangelii. Przed widzialnym odejściem Chrystusa, apostołowie wyposażeni zostali przez Pana Kościoła w moc sprawowania znaków Jego obecności, którymi są sakramenty i inne znaki. Pan Jezus powiedział do uczniów swoich: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata”(Mt 28,19.20). Apostoł Paweł zaś pisze: „Wziął Jezus chleb i pobłogosławił, łamał i dawał uczniom, i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje. Potem wziął kielich i podziękował, dał im mówiąc: Pijcie z niego wszyscy”(Mt 26,26.27); „Wziął chleb, a podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje za was wydane; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją”(l Kor 11,24.25). Ewangelista Jan wspomina: „A to rzekłszy, tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego. Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są zatrzymane”(J 20,22.23).