Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

Kompetencje i zadania biskupa diecezjalnego

Wprowadzając urząd biskupa z sukcesją apostolską także w diecezji, nowe Zasadnicze Prawo Wewnętrzne określiło kompetencje i zadania biskupa diecezjalnego. Oprócz wielu zadań administracyjnych, biskup diecezjalny ma wszystkie uprawnienia wynikające z ordynacji biskupiej, a mianowicie:
1. Czuwanie nad życiem religijnym i kościelnym diecezji.
2. Ordynowanie duchownych oraz poświęcanie miejsc kultu na terenie swojej diecezji na podstawie porozumienia z Biskupem Kościoła.
3. Odbywanie wizytacji w parafiach, nadzorowanie nauczania kościelnego oraz dokonywanie kontroli ksiąg i dokumentów parafialnych.
4. Instalowanie proboszczów i wprowadzanie w urzędowanie katechetów, ewangelistów i rad parafialnych (Par. 52, p. 1.2.5.6.).
Paragraf 82 powiada, że w razie śmierci Biskupa Kościoła, najstarszy ordynacją biskup diecezjalny przewodniczy konferencji biskupów oraz zwołuje konferencję księży i katechetów celem wytypowania kandydatów na urząd nowego Biskupa Kościoła. Z chwilą wakansu wszystkie funkcje Biskupa Kościoła sprawuje ten z biskupów diecezjalnych, który jest jego zastępcą. On też w razie śmierci Biskupa Kościoła przewodniczy uroczystości konsekracyjnej lub wprowadzenia w urząd nowego Biskupa Kościoła, czy też biskupa diecezji, przy czynnym udziale wszystkich biskupów diecezjalnych i innych obecnych biskupów.

KOŚCIÓŁ EWANGELICKO - REFORMOWANY

Wszyscy biskupi luterańscy w Polsce brali czynny udział w obrzędzie wkładania rąk w czasie instalacji Biskupa Kościoła Ewangelicko – Reformowanego w Polsce ks. Marka Izdebskiego w Warszawie, dnia 5 października 2002 r.

Reasumując to wszystko, co mogliśmy powiedzieć o historii episkopatu luterańskiego w Polsce i jego sukcesji apostolskiej, stwierdzamy, że sukcesja apostolska naszych biskupów nie może być kwestionowana, a swoje źródło ma głównie w Uppsali. W ten sposób czujemy się jako luteranie związani w jedną rodzinę luterańską, posiadającą wszędzie ten sam urząd, niezależnie, czy to jest urząd przekazany przez sukcesję prezbiterską, jak było dawniej, czy też przez sukcesję episkopalną. Cieszymy się też z tego, że tę sukcesję urzędu mogliśmy przekazać za pośrednictwem naszych biskupów także innym Kościołom, w tym także Kościołowi Ewangelicko – Reformowanemu w Polsce, a ten Kościół także litewskiemu Kościołowi Reformowanemu.
Jeszcze raz pragnę podkreślić, że „vocatio” należy do „consecratio”, a „consecratio” w zasadzie nie może być przekazane bez „vocatio”. Dobrze jest, gdy jedno zostaje z drugim ściśle złączone. Z przekazywaniem urzędu przez modlitwę i włożenie rąk musi być złączona sukcesja wiary. Ważniejsza, bowiem od sukcesji urzędu jest sukcesja wiary apostolskiej, wierne trzymanie się jej, a więc Ewangelii, objaśnionej w trzech powszechnych starochrześcijańskich wyznaniach wiary: apostolskim, nicejsko-konstantynopolitańskim i atanazjańskim [ŚE 980 -982].
Tu zawarta jest prawdziwa wiara „katolicka” (powszechna), we właściwym tego słowa znaczeniu przyjęta przez Reformację, dzięki której tworzymy „jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół”.

Powyższy artykuł zamieszczony na str. 63-86 w Księdze Pamiątkowej p.t. „Dosyć masz, gdy masz łaskę moją”, dedykowanej ks. biskupowi dr. Januszowi Narzyńskiemu z okazji 65 rocznicy urodzin w dniu 14 marca 1993 r., został na podstawie nowszej literatury i dostępnych nowych źródeł przez Autora w dniu 14 czerwca 2005 r. uzupełniony, poprawiony, zmieniony i uaktualniony. Praca ta nie pretenduje do pracy naukowej, lecz bardziej praktycznej, a autor zdaje sobie sprawę z tego, że nie wszystko zostało w niej uwzględnione.
Ks. Jan Gross