Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

1. Czuwanie nad życiem religijnym i kościelnym diecezji.
2. Ordynowanie duchownych oraz poświęcanie miejsc kultu na terenie swojej diecezji na podstawie porozumienia z Biskupem Kościoła.
3. Odbywanie wizytacji w parafiach, nadzorowanie nauczania kościelnego oraz dokonywanie kontroli ksiąg i dokumentów parafialnych.
4. Instalowanie proboszczów i wprowadzanie w urzędowanie katechetów, ewangelistów i rad parafialnych (Par. 52, p. 1.2.5.6.).

Paragraf 82 powiada, że w razie śmierci Biskupa Kościoła, najstarszy ordynacją biskup diecezjalny przewodniczy konferencji biskupów, oraz zwołuje konferencję księży i katechetów celem wytypowania kandydatów na urząd nowego Biskupa Kościoła. Z chwilą wakansu wszystkie funkcje Biskupa Kościoła sprawuje ten z biskupów diecezjalnych, który jest jego zastępcą. On też w razie śmierci Biskupa Kościoła przewodniczy uroczystości konsekracyjnej lub wprowadzenia w urząd nowego Biskupa Kościoła, czy też biskupa diecezji, przy czynnym udziale wszystkich biskupów diecezjalnych i innych obecnych biskupów.

Reasumując to wszystko, co mogliśmy powiedzieć o historii episkopatu luterańskiego w Polsce i jego sukcesji apostolskiej, stwierdzamy, że sukcesja apostolska naszych biskupów nie może być kwestionowana, a swoje źródło ma głównie w Uppsali, a może i w Utrechcie. W ten sposób czujemy się jako luteranie związani w jedną rodzinę luterańską, posiadającą wszędzie ten sam urząd, niezależnie, czy to jest urząd przekazany przez sukcesję prezbiterską, jak było dawniej, czy też przez sukcesję episkopalną. Cieszymy się też z tego, że tę sukcesję urzędu mogliśmy nie tylko otrzymać za pośrednictwem różnych Kościołów Chrześcijańskich, ale i przekazać za pośrednictwem naszych biskupów także innym Kościołom, w tym także Kościołowi Ewangelicko – Reformowanemu w Polsce, a ten Kościół także litewskiemu Kościołowi Reformowanemu.

Kościół Ewangelicko-Reformowany w Polsce

Jak już zostało powyżej stwierdzone, Kościół Ewangelicko – Reformowany w Polsce należy do tych nielicznych Kościołów (Słowacja, Węgry, Rumunia), które posiadają urząd biskupi. Biskupami w Polsce byli dotąd: biskup dr Jan Niewieczerzał, długoletni prezes Polskiej Rady Ekumenicznej i biskup Zdzisław Tranda, również prezes Polskiej Rady Ekumenicznej. Ze względu na przejście w stan spoczynku biskupa Zdzisława Trandy, Synod Kościoła Ewangelicko – Reformowanego w RP wybrał w maju 2002 r. biskupem Kościoła ks. Marka Izdebskiego ordynowanego w dniu 5 kwietnia 1987 r. na księdza ewangelicko - reformowanego przez ks. biskupa Zdzisława Trandę w asyście ks. seniora Jana Waltera (lut.) i innych księży asystentów.

Ks. biskupa – elekta Marka Izdebskiego instalował w sobotę, dnia 5 października 2002 r. w kościele ewangelicko – reformowanym w Warszawie przy Alei Solidarności: odchodzący w stan spoczynku reformowany biskup Zdzisław Tranda w asyście ks. biskupa Janusza Jaguckiego (lut.) i ks. biskupa dr. Edwarda Puśleckiego (met.) Było to wielkie wydarzenie ekumeniczne, tymbardziej, że oprócz zwierzchnika naszego Kościoła w obrzędzie nakładania rąk po raz pierwszy brali czynny udział: wszyscy luterańscy biskupi diecezjalni w Polsce, oraz biskup wojskowy, wraz z emerytowanym biskupem Kościoła, biskupem – seniorem dr. Janem Szarkiem (Biskup dr Janusz Narzyński był gościem, ale nie brał udziału w nakładaniu rąk), oraz z prezesem Synodu ks. Janem Grossem, a także z aktualnym prezesem Polskiej Rady Ekumenicznej arcybiskupem Jeremiaszem z Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
Ks. biskup Marek Izdebski wraz z biskupami reformowanymi z Węgier i Niemiec w dniu 28 sierpnia 2004 r. „ordynowali” (konsekrowali) wybranego przez Synod Kościoła w dniu 27 czerwca 2004 r. na biskupa (superintendenta) Litwy ks. Rimasa Mikaluskasa, pastora w Birżainach, który studiował w Polsce w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie i tym samym zna dobrze język polski. Kościół Reformowany na Litwie liczy około 7000 wiernych, 7 zborów i 8 duchownych.
Aktualne Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko – Reformowanego w Polsce tak przedstawia obowiązki i zadania reformowanego biskupa (dawniej Superintendenta) Kościoła:

Art. 63 Do obowiązków biskupa należy również:

1. udział w pracach Prezydium Synodu i konsystorza,
2. opieka nad kandydatami na duchownych,
3. ordynowanie duchownych, diakonów i wprowadzanie w urząd kazno- dziejów świeckich,
4. wprowadzanie w urząd członków konsystorza,
5. coroczne wizytowanie parafii,
6. opiniowanie wydawnictw o treści religijnej,
7. przedstawianie Synodowi rocznych sprawozdań,
8. nadzór nad nauczaniem religii,
9. przedstawianie Synodowi i konsystorzowi wniosków konferencji duchownych.