Czas Pana: Wokół tajemnicy zmartwychwstania

16 III 2008 r. - 5 NIEDZIELA POSTU – PALMOWA [ŚE 39]

W dniu dzisiejszym Kościół wkracza w Wielki Tydzień, którego szczytowymi dniami to wielki Czwartek i Wielki Piątek. Niedziela Palmowa jak sama nazwa mówi jest wspomnieniem radosnego wjazdu Jezusa Chrystusa do Jerozolimy. Wtedy jednak rozpoczęła się w ścisłym tego słowa znaczeniu Jego Pasja – Jego cierpienie i męka. Dlatego jej charakter jest podwójny: radosny i smutny. Radujemy się ze zbawienia, jakie mamy w Jezusie Chrystusie i smucimy się tego powodu, że ono zostało okupione ofiarą Jego ciała i krwi. Dzisiejsza lekcja wzywa nas znowu do spojrzenia na krzyż, na Jezusa, który dla nas wycierpiał mękę krzyża. On to zamiast doznać radości, wycierpiał krzyż. Przy czym nie wolno nam zapominać o tym, że przygląda się nam wielki obłok świadków, zbawionych, którzy spoglądają na nasze czyny i na naszą wiarę. Pod krzyżem możemy złożyć „wszelki ciężar i grzech, który nas usidla”.

Pieśni: 166; 168; 169; 142 / 7;
Do spowiedzi: 120
Do Komunii Świętej: 756 (mel. 786)

20 III 2008 r. - WIELKI CZWARTEK – DZIEŃ USTANOWIENIA WIECZERZY PAŃSKIEJ [ŚE 41]
Wielki Czwartek to dzień ustanowienia przez Pana Jezusa Wieczerzy Świętej. W Kościele Sakrament ten ma różne nazwy: Wieczerza Pańska, Wieczerza Święta, Sakrament Ołtarza, Komunia Święta, Stół Pański, Eucharystia, Łamanie Chleba.

W tym Sakramencie Chrystus sam przychodzi w Swoim Ciele i Krwi pod postaciami chleba i wina. Luteranizm od samego początku wierzy w realną i substancjalną obecność Ciała i Krwi Chrystusa w chlebie i winie.

Dlatego Kościół uroczyście obchodzi Wielki Czwartek, jako dzień wdzięczności za Sakrament Ołtarza. Znowu w środku Wielkiego Tygodnia jest chwila na wdzięczność i radość.. Dlatego kolor liturgiczny jest biały, a w liturgii ksiądz intonuje dziękczynne „Chwała Bogu na wysokościach!,” zbór zaś: „Na wysokościach Bogu cześć” [ŚE 342] lub: 336, 337. W tym czasie dzwonią wszystkie dzwony, które po zakończeniu milkną aż do Wielkanocy.

Wielki Czwartek jest pierwszym z trzech dni zwanych „TRIDUUM” Paschalne. Przez to, ze jesteśmy braćmi i siostrami Jezusa Chrystusa mamy udział w Jego krwi i Jego ciele, albo przez to, że jestesmy uczestnikami Jego Sakramentu, spożywamy Jego ciało i pijemy Jego krew jestesmy tym samym Jego braćmi i Jego siostrami. On też jest jedynym Orędownikiem Swoich braci i sióstr u Ojca w niebiesiech i jedynym Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a nami..
Pieśni: 113; 130; 162; 398; 407; 569;

21 III - WIELKI PIĄTEK [ŚE 42]
Wielki Piątek jest dla ewangelików wielkim dniem w roku kościelnym ze względu na pamiątkę śmierci Pana Jezusa, a także ze względu na luterańską „teologię krzyża” – „theologiae crucis”. Nie jest pewne jednak, jak Marcin Luter obchodził Wielki Piątek i czy była to forma taka, do jakiej my jesteśmy przyzwyczajeni. Wiadomo, że Luter nie napisał żadnej pieśni pasyjnej ani wielkopiątkowej, natomiast pozostawił pieśń wielkanocną, która znowu powróciła do naszego nowego Śpiewnika Ewangelickiego (zawierał ją Kancjonał ks. J. Heczki oraz Kancjonał Górnośląski). Jest to pieśń: „Chrystus był w śmierci mocy z ludzki grzech pojmany” [ŚE 172], która oparta jest na starokościeknej pieśni: „Chrystus Pan zmartwychwstał” [ŚE 174]. Pieśń 172 zawiera w sobie części wielkopiątkowe jak i wielkanocne. Dla Lutra Wielki Piątek był nierozłącznie związany z Wielkanocą.

W czasach ks. S. Dambrowskiego, w Wielki Piątek nie było kazania, a w jego miejsce była czytana lub śpiewana długa Pasja wg czterech Ewangelistów. Dzisiaj zazwyczaj odprawia się dwa nabożeństwa: przed południem i popołudniu lub wieczorem z Sakramentem Ołtarza.

Na ołtarzu i ambonie są zawieszone czarne antependia. Ołtarz jest bez kwiatów, pusty, za wyjątkiem kilka czerwonych róż lub goździków pod krzyżem. Nie dzwonią dzwony, a w niektórych kościołach nie grają organy.

W liturgii po kazaniu lub po spowiedzi są przez księdza wypowiadane Improperia, czyli wielka skarga Boga do ludu: „Ludu mój cóżem ci uczynił”, na co zbór odpowiada starościelnym Trishagion: „Święto Boże, Święty Mocny..” [ŚE 372 lub 373]

Dziś Kościół zwiastuje długą „Pieśń Sługi Pana” z tzw. „drugiego Izajasza”. Jest to starotestamentowe proroctwo o cierpiącym za nasze grzechy Jezusie Chrystusie. Jest to starotestamentowa Ewangelia, czyli radosna wieść o Jezusie Chrystusie, który ofiarą Swojego cierpienia, męki i śmierci nabył sobie nowy Lud, którym jest Jego Kościół. Ta śmierć nie była daremna! Ale dziś musimy sobie my chrześcijanie odpowiedzieć na pytanie: jakim jesteśmy Ludem Bożym? Kim dzisiaj jest dla nas Ten, który dla nas i za nas oddał Swoje życie?

Pieśni: 137; 142; 134; 120; 126 lub 127; 114;
Pieśni: 142; 126; 124; 138; 153; 127; 114;