Czas Pana: Wokół tajemnicy zmartwychwstania

22 III 2008 r. (sobota) – WIELKA SOBOTA [ŚE 43]

W Kościele to dzień ciszy i przygotowania do Wielkanocy. Przed południem w niektórych parafiach odprawiane są nabożeństwa związane z pogrzebem i złożeniem Chrystusa do grobu. O tym mówią wszystkie teksty biblijne i liturgiczne. O zachodzie słońca lub też w nocy w wielu kościołach chrześcijańskich, także luterańskich, odprawiana jest liturgia wielkosobotnia polegająca na czytaniu historii Izraela: wyjście z Egiptu i przejście przez Morze Czerwone. Szczytowym punktem jest zapalenie świecy wielkanocnej zwanej Paschałem i ustawieniem go w pobliżu chrzcielnicy. Świeca ta oznacza zmartwychwstałego Chrystusa – „światłość świata”. Dzisiejszy tekst kazalny stawia pytanie podczas widzenia pola suchych kości: „Ożyją te kości?” I na to odwieczne pytanie całej ludzkości, Bóg przynosi nam wspaniałą nadzieję, że przyjdzie taki dzień, iż groby zostaną otwarte, a Bóg w suche kości tchnie Swojego Ducha. I to się stało w poranek wielkanocny, gdy mocno strzeżony grób Jezusa został otwarty. Na tej podstawie wolno nam wierzyć, że i nasze groby zostaną otwarte i nasze kości ożyją! Bo Chrystus powiedział: „Ja żyje i wy żyć będziecie!”
Pieśni: 131; 150; 143; 143;

23 III 2008 r. - NIEDZIELA WIELKANOCNA – [ŚE 44]

Kościół zachodni od roku 325, a więc od Soboru w Nicei ustanowił obchodzenie pamiątki zmartwychwstania Pana Jezusa na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, czyli po 21 marca.
W wielu naszych parafiach odprawiane są w ten dzień dwa nabożeństwa: rezurekcja (godz. 7.00) lub jutrznia wielkanocna o godz. 5.00.

W kościele znajduje się biel (białe antependia, białe kwiaty), znowu dzwonią dzwony i grają organy. Do liturgii powraca zarówno: „Chwała Ojcu”, „Chwała Bogu na wysokościach” jak i „Alleluja!” Radość ze zmartwychwstania Pańskiego niesie nam nadzieję życia wiecznego. Wielkanoc mówi nam: ”Nie umrę, ale będę żył i opowiadać będę dzieła Pana” (Ps 118,17). W Chrystusowym zmartwychwstaniu jest też nasze zmartwychwstanie, bo On Swoją śmiercią śmierć zniweczył. W Nim mamy nadzieję. Pokładamy ją w Nim nie tylko w tym życiu doczesnym, ale i w przyszłym życiu. Apostoł Paweł powiada, że bylibyśmy najbardziej nieszczęśliwymi ludźmi, gdybyśmy tylko w tym życiu pokładali w Jezusie naszą nadzieję. Dlatego śpiewamy: „Jezus żyje – z Nim i ja!”
Pieśni: 180; 173 lub 174; 178; 199; 188; 184; 202;

24 III 2008 r. – PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY – [ŚE 45]

W Poniedziałek Wielkanocny Kościół wspomina barwną i w swej treści głęboką historię dwóch uczniów Pańskich, którzy wracali z Jerozolimy do Emaus. Wykład Słowa Bożego dokonany przez Jezusa w drodze do Emaus i Eucharystia na miejscu otworzyły im oczy, bo Chrystusa najlepiej poznaje się w Słowie Bożym i w Eucharystii. Historia ta po wszystkie czasy pragnie chrześcijaństwu uświadomić, co jest istotą każdego chrześcijańskiego nabożeństwa. Dziś Apostoł Piotr potwierdza raz jeszcze, że Zmartwychwstały Jezus ukazał się „świadkom” Jego zmartwychwstania. Oni Go widzieli i z Nim rozmawiali, podobnie jak to Go widzieli i z Nim rozmawiali dwaj uczniowie idący do Emaus podczas tej niezwykłej „Godziny Biblijnej”, podczas której zmartwychwstały Jezus wykładał im starotestamentowe proroctwa.
Pieśni: 196; 173 lub 174; 176; 175; 193; 195; 203; 202;

25 III (wtorek) - ZWIASTOWANIE MARII PANNIE [ŚE 85]
W ten dzień Kościół od wieków dziękuje Bogu za inkarnację Syna Bożego, przyjęcie przez Syna Bożego poprzez ciało błogosławionej Dziewicy Marii Panny natury ludzkiej. W tym dniu odwieczne Słowo - Chrystus stał się ciałem, Bóg stał się Człowiekiem, przyjął ludzkie ciało i nic, co ludzkie, oprócz grzechu, nie było Mu obce. W średniowieczu ta data, dlatego uważana była za początek nowej ery, początek roku. Samo święto znane było już w V wieku, a od VII wieku było już powszechnie obchodzone. W liturgii hiszpańskiej ze względu na czas pasyjny przenoszono Dzień Zwiastowania na czas Adwentu. To stało się także w liturgii luterańskiej od lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia (1959 – 1960), gdy to święto przeniesiono na IV Niedzielę Adwentu. Ks. Marcin Luter jak i bp Samuel Dambrowski, a także inni obchodzili to święto w dniu dzisiejszym.

Księgi symboliczne luteranizmu wyrażają się bardzo pozytywnie i z wielkim szacunkiem o Matce Pana. Apologia Konfesji Augsburskie mówi o niej: „Dignissima amplisimis honoribus – najgodniejsza najwyższej czci”. Artykuły Szmalkaldzkie w I części: „Przeto Syn stal się Człowiekiem w ten sposób, że poczęty został z Ducha Świętego, bez udziału męża i został zrodzony z Marii, czystej, świętej, zawsze Dziewicy”. Formuła Zgody – Konkordii I cz. Art. VIII: „dlatego wierzymy, uczymy i wyznajemy, że Dziewica Maria poczęła i porodziła nie tylko – ściśle biorąc – zwykłego człowieka, ale prawdziwego Syna Bożego. Stąd słusznie bywa nazywana MATKĄ BOŻĄ, i tak jest w rzeczywistości.” Stąd nazywano na Śląsku Cieszyńskim to święto (przed 100 laty) „Świętem Matki Bożej”.
Pieśni: 584; 581; 157; 169; 297