Czas Pana: Wokół tajemnicy zmartwychwstania

30 III 2008 r. 1. NIEDZIELA PO WIELKANOCY – QUASIMODOGENITI [ŚE 46]
Niedziela ta znana była kiedyś pod nazwą Niedzieli Przewodniej lub też Niedzieli Białej (in albis), a to dlatego, że nowoochrzeczeni w Noc Wielkanocną katechumeni ubrani byli do chrztu w białych szatach, w albach, tunikach, które nosili ubrane przez cały tydzień aż do Niedzieli Quasimodogeniti – „Jako nowonarodzone niemowlęta.”

Stąd też alba jest szatą wszystkich ochrzczonych. Stąd też w Kościołach historycznych, które używają alby jako starochrześcijańskiego stroju liturgicznego, mogą jej używać wszyscy pełniący służbę Bożą w kościele (dopiero stuła oznacza trójstopniowy urząd Kościoła: biskupa, prezbitera (księdza) i diakona).
Przez wiarę i chrzest święty chrześcijanie nabierają nowych sił wtedy gdy ich fizyczne siły opadają – tak brzmi główne przesłanie dzisiejszego tekstu kazalnego z Iz 40,26-31. Bóg, który stworzył cały wszechświat i który co roku odnawia oblicze ziemi, On nie ustaje, On się nie męczy, On nie upada jak człowiek. Kto Jemu zaufał i kto z ufnością spogląda ku górze może liczyć na Jego pomoc i wsparcie.
Pieśni: 193; 172; 194; 171;173 lub 174;

6 IV 2008 r. 2. NIEDZIELA PO WIELKANOCY – MISERICORDIAS DOMINI [ŚE 46]
Kościół Zachodni od wieków zawsze drugą Niedzielę po Wielkanocy poświęcał Dobremu Pasterzowi Jezusowi Chrystusowi, oraz Miłosierdziu Pańskiemu. Jest to zarówno Niedziela Dobrego Pasterza (łac. Bonus Pastor), którego jako „wielkiego Pasterza owiec” wyrwał Bóg z umarłych. Niedziela ta jest jednocześnie Niedzielą Miłosierdzia Pańskiego (łac. Misericordias Domini), bo Bóg dał nam Go z wielkiego miłosierdzia Swego i chce, abyśmy i my miłosierdzie okazywali sobie wzajemnie. O tym wielkim miłosierdziu okazanym nam przez wyprowadzenie z grobu „wielkiego Pasterza owiec” mówi właśnie dzisiejsze przesłanie biblijne.

Pieśni: 602; 792; 793; 173 lub 174;

13 IV 2008 r. - 3. NIEDZIELA PO WIELKANOCY (JUBILATE) [ŚE 48]
„Jubilate” znaczy „weselcie się”. Chrześcijanie mają prawo do radości, do wesela, ale też mają z czego się weselić. Śpiewamy „Gdyby nie był powstał, świat by w piekle został". Powodem naszej radości jest Chrystusowe zmartwychwstanie. Dlatego śpiewamy: „Wesoły nam dziś dzień nastał” [ŚE 199}, a inna stara pieśń zachęca nas: „Wesel się serdecznie ludzkie pokolenie” [ŚE 198]. To wezwanie do radości rozbrzmiewa w liturgii Kościoła w każdym okresie roku kościelnego, tymbardziej w okresie wielkanocnym, którego głównym przesłaniem jest radosna nowina o zmartwychwstaniu Pańskim. Tego przesłania nie chcieli słuchać nie tylko starożytni, współcześni Jezusowi, ale też tym przesłaniem nie przejmują się ludzie XXI wieku. W dzisiejszym tekście kazalnym czytamy o reakcji ludzi na to przesłanie Apostoła św. Pawła na Areopagu: „…jedni naśmiewali się, drudzy zaś mówili: O tym będziemy cię słuchali innym razem.” Czy dziś się cos zmieniło? Tylko nieliczni przyłączyli się do tych, którzy wyznawali wiarę w zmartwychwstanie i życie wieczne. Obyśmy do tych nielicznych i my należeli i oby przez nasze świadectwo wiary wielu uwierzyło.

Pieśni: 199; 198; 666; 203; 173 lub 174;

20 IV 2008 r.; 4. NIEDZIELA PO WIELKANOCY (CANTATE) [ŚE 49]
„Cantate” – „Śpiewajcie Panu pieśń nową ,bo cuda uczynił.” Wielu ludzi nie wierzy już w cuda. Ktoś nie dawno powiedział do mnie, że cuda zakończyły się wraz z Wniebowstąpieniem Pana Jezusa. A jednak cała przyroda, nasze codzienne życie, może nam dostarczyć wielu przykładów prawdziwych cudów, które dokonują się wokół nas i w nas. A największym cudem jest cud zmartwychwstania. Dlatego śpiewamy, dlatego psalmista zachęca nas do śpiewu. Dawniej ludzie powiadali: „Bis oret qui cantat” – to znaczy: „Podwójnie się modli ten, kto śpiewa.” To było powodem rozwoju w luteranizmie śpiewu i muzyki religijnej. Choć Kościół średniowieczny posiadał przepiękny „chorał gregoriański”, łaciński jednogłosowy śpiew, to jednak na śpiew całego ludu zwrócił szczególną uwagę ks. Marcin Luter. W ten sposób powstał „chorał luterański” (wbrew obiegowej opinii nie ma „chorału protestanckiego”!). Wielcy luteranie, jak ks. Paweł Gerhardt, ks. Beniamin Schmolck z Świdnicy, czy Jan Sebastian Bach, albo Jerzy Fryderyk Haendel i wielu, wielu innych aż po dzisiejsze czasy, wielce przyczynili się do rozwoju śpiewu i muzyki chrześcijańskiej, do wydawania śpiewników ewangelickich, do rozwoju chórów kościelnych. Niestety, w dzisiejszych czasach wielu ludzi już nie śpiewa, wielu nie otwiera ust w kościele w czasie śpiewu pieśni, czy liturgii. To dokładnie widać od strony ołtarza i z ambony. Czy jeszcze mamy otwarte uszy, aby wsłuchiwać się w to, co Bóg ma nam do powiedzenia? Dlatego ubiegły rok Synod naszego Kościoła poświęcił muzyce, śpiewowi pieśni i liturgii, która jest wiecznym uwielbieniem Boga, w teraźniejszości i we wieczności. Czy ten miniony rok przyniósł jakieś owoce na polu liturgiczno – hymnologiczno – muzycznym?
Kiedyś prof. Karol Hławiczka w czasie ewangelizacji wypowiedział znamienne słowa, które dobrze zapamiętałem: „We wieczności nie będzie już kazań, ani wykładów. Pozostanie tylko śpiew, pozostanie wieczna liturgia!” O tym mówi także dzisiejsze przesłanie biblijne, na którym oparte są kazania (Obj 15,2-4)

Pieśni: 641; 620; 619; 625; 629; 189;

25 IV 2008 r. – DZIEŃ EWANGELISTY ŚW. MARKA [ŚE 83]
Ewangelista Marek, z wykształcenia lekarz, pozostawił młodemu chrześcijaństwo dwie księgi nowotestamentowe: drugą Ewangelię oraz Dzieje Apostolskie. Dziś w dzień jemu poświęcony dziękujemy Bogu za tego wiernego Sługę Bożego, za Ewangelistę Nowego Testamentu.
Pieśni: 244; 565; 552; 173 lub 174;


27 IV 2008 r. – 5. NIEDZIELA PO WIELKANOCY (ROGATE) [ŚE 50]
„Rogate”, znaczy po polsku „Proście”, „Módlcie się”.
Modlitwa jest rozmową z Bogiem. Bóg nas słucha, słucha naszego uwielbienia, naszej wdzięczności, naszej prośby. Szczególnym wzorem modlitwy, jaką nam Pan Jezus pozostawił, jest Modlitwa Pańska. Ktoś kiedyś podał jej treść w pewnym schemacie:
* Spojrzenie do góry,
* Spojrzenie wokół siebie,
* Spojrzenie w siebie.
Taki schemat powinna zawierać każda modlitwa. W naszym Kościele modlitwa jest zmawiana z modlitewnika, agendy, śpiewnika, ale też z serca na żywo. Pan Jezus też modlił się nieraz z modlitewnika, jakim były psalmy (na krzyżu słowami Psalmu 22). Modlitwa może być zmawiana, ale i śpiewana, np. w liturgii kolekta, czy Modlitwa Pańska. Śpiew jest szczególnym rodzajem modlitwy, natomiast dalszą jego emanacją jest prośba mówiona, ale i śpiewana. Nasz śpiewnik zawiera trzy melodie Modlitwy Pańskiej: staroluterańska na stronie 1325-1326, gregoriańska [ŚE 362] prawosławna [ŚE 363]. W naszym Kościele modlimy się tylko i wyłącznie do Boga w Trójcy Świętej Jedynego: do Boga Ojca, przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Luterańskiemu chrześcijaństwu, jak i całemu protestantyzmowi, obca jest modlitwa do Matki Bożej, którą czcimy i szanujemy, lub do świętych, także jeśli chodzi o ich orędownictwo, chociaż księgi symboliczne luteranizmu nie wykluczają modlitwy wstawienniczej zbawionych za nami tu na ziemi, nie wykluczają modlitwy przyczynnej Kościoła ziemskiego (ecclesia terrena) jak i Kościoła niebiańskiego (ecclesia coelestis) przyczyniającego się za nami wzajemnie, to jednak stanowczo wykluczają modlitwy do nich i prośby o ich wstawiennictwo. Księgi symboliczne luteranizmu nie zezwalają na sprawowanie mszy za umarłych, (bo Sakrament Ołtarza ustanowiony jest wyłącznie dla żywych!), ale jednocześnie nie zabraniają jednak modlitwy za umarłych.
Pieśni: 230; 621; 627; 613; 614;