Komentarz: Znak nadziei

W dokumencie z Akry podjęto również poważny problem dotyczący różnicy praktyk udzielania chrztu: jedne bowiem Kościoły dopuszczają do chrztu dzieci, inne zaś tylko dorosłych. Stąd dokument stwierdza, że kiedy podkreśla się element wiary uzewnętrznianej w wewnętrznej decyzji danej osoby i w jej zaangażowaniu dla Chrystusa, co ma miejsce w wypadku chrztu dorosłych, chrzest staje się ukoronowaniem i uwieńczeniem wiary, która nawraca do Chrystusa (nr 12). Natomiast praktyka chrztu dzieci (...) podkreśla raczej wspólnotowy charakter wiary i środowisko wiary niż wyraźną decyzję kandydata do chrztu (nr 13). Treść dokumentu z Akry została przesłana do zaopiniowania różnym Kościołom, w tym Kościołom w Polsce, które to w latach 1978-1979 dyskutowały na jego temat. W dyskusjach tych brali udział przedstawiciele Kościoła rzymskokatolickiego oraz Kościołów zrzeszonych wówczas w Polskiej Radzie Ekumenicznej (PRE): Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny, Kościół polskokatolicki, Kościół Starokatolicki Mariawitów, Kościół Ewangelicko-Augsburski, Kościół Ewangelicko-Reformowany, Kościół metodystyczny, Polski Kościół Chrześcijan Baptystów i Zjednoczony Kościół Ewangeliczny. W wyniku dyskusji uczestnicy opracowali wspólne stanowisko, w którym wysoko ocenili tekst z Akry, przyjmując go jako wyraz wspólnej wiary. Podjęli także dalsze prace teologiczne dotyczące zagadnienia chrztu w celu wypracowania wspólnego uzgodnienia, na mocy którego wszystkie Kościoły w Polsce uznałyby wzajemnie chrzest. W związku z tym na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych przedstawiciele Kościoła rzymskokatolickiego prowadzili rozmowy o chrzcie z przedstawicielami dziewięciu Kościołów w Polsce. Celem tych rozmów nie było doprowadzenie do wspólnego uzgodnienia poglądów teologicznych dotyczących chrztu, a jedynie wymiana informacji dotycząca odpowiedzi na następujące pytania: co dany Kościół uznaje za istotę chrztu, jak wygląda udzielanie chrztu, a w wyniku tego - czy można uznać ważność tego chrztu i czy można wydawać świadectwo chrztu. W wyniku prowadzonych wówczas rozmów przedstawiciele Kościoła rzymskokatolickiego zredagowali osiem wspólnych protokołów z przedstawicielami następujących Kościołów: Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (4 X 1978), Kościoła metodystycznego (5 XI 1978), Kościoła Starokatolickiego Mariawitów (15 XI 1978), Kościoła Ewangelicko-Reformowanego (20 II 1979), Polskiego Kościoła Chrześcijan Baptystów (2 IV 1979), Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego (11 V 1979), Kościoła polskokatolickiego (7 V 1980) oraz nieistniejącego już dziś Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w PRL (24 V 1982), który jednoczył w sobie cały ruch zielonoświątkowy w Polsce. Dziewiątym Kościołem, z którym Kościół rzymskokatolicki nie podpisywał osobnego protokołu był Kościół Katolicki Mariawitów (Felicjanów), ponieważ wynik rozmów z tym Kościołem był identyczny jak z Kościołem Starokatolickim Mariawitów. Na mocy tych uzgodnień Kościół rzymskokatolicki uznał ważność chrztu w wyżej wymienionych Kościołach, a z kolei Kościoły te uznały ważność chrztu w Kościele rzymskokatolickim. Natomiast warto zauważyć, iż Kościół baptystów, który dnia 23 stycznia 2000 nie podpisuje wspólnego uzgodnienia dotyczącego wzajemnego uznania chrztu, podpisał niemal 21 lat temu z Kościołem rzymskokatolickim wspólny protokół, w którym obydwa Kościoły wyłożyły teologię, liturgię i praktykę chrztu. Strona katolicka oświadczyła wówczas, że nie ma żadnych wątpliwości co do ważności chrztu udzielanego w Polskim Kościele Chrześcijan Baptystów oraz że nie widzi przeszkód do uznania ważności chrztu i przyjmowania metryk chrztu wystawianych przez zbory tego Kościoła (nr 4a). Natomiast delegacja baptystów stwierdziła, że chrzest jest udzielany jednakowo we wszystkich zborach tego Kościołach. Ponadto oświadczyli oni, że traktują ludzi wierzących w Chrystusa jako osobistego Zbawiciela i Pana w innych Kościołach jako członków Kościoła Chrystusowego, godząc się z faktem istnienia różnych sposobów udzielania chrztu (nr 4b).