Według luteranizmu

Człowiek w potrzebie

O wypełnionej tęsknocie

Pragnę

(J 19,28)

Pragnienie jest czymś tak naturalnym w życiu człowieka, że mówienie lub pisanie o tym, można uważać za zbędne, za stracony czas, za „wypeł­niacz” przemówienia, lub drukowanego tekstu. Jezuso­we słowo z krzyża: „Pragnę!” posiada je­dnak­że sens znacznie wychodzący poza jego podsta­wowe zna­czenie. Ale chociaż byśmy przy­jęli, że w ustach Jezusa słowo „Pragnę!” posiada jedynie pod­stawową treść, to i tak znaczy ono coś więcej aniżeli w wypowiedziane przez każdego innego człowieka, obojętnie czy skazańca, ciężko pracującego robo­tnika w skwarze dnia, przy piecu hutniczym lub na roli, czy wreszcie beztroskiego urlopowicza i plażowicza.

Podejmijmy się próby odczytania głębi tak zdaje się banalnego słowa, jakim jest słowo wy­rażające uczucie związane z ubytkiem wody w or­ganizmie!

I

„Pragnę!” Każde cierpienie jest dyskomfortem zarówno natury cielesnej, jak i psychicznej. Cier­pienie fizyczne powiązane jest z cierpieniem natury psychicznej, i odwrotnie. Gdy cierpi ciało, cierpi także dusza, gdy cierpi dusza, ciało mar­nieje, człowiek bowiem jest istotą stanowiącą jedność psychofizyczną.

Pragnienie wzmaga nie tylko wysoka tempe­ratura otoczenia, wytężony wysiłek fizyczny, ale także stres, bojaźń przed czymś nieznanym, tym bardziej lęk przed śmiercią. Jezus umierał na Golgocie w okrutnych męczarniach. Upływ krwi, wzmagająca się duszność spowodowana napię­ciem mięśni klatki piersiowej, potęgowały pra­gnienie. To więc oczywiste, że nasz Pan odczuwał naturalne dla wszystkich ludzi pragnienie i chęć jego zaspokojenia. Tam na Golgocie odczuwali je także złoczyńcy, którzy z Jezusem umierali na krzyżach, jeden po lewicy, drugi zaś po prawicy, wszyscy, którzy przed Nim i po Nim umierali na krzyżu. Dlatego też podczas egzekucji skazańców stało na miejscu kaźni naczynie z octem, być może jedyny niemy „świadek” ludzkiego odruchu współ­­­czu­cia oprawców wobec skazańców.