Struktura oraz życie współczesne Kościoła Ewangelicko–Augsburskiego (Luterańskiego) w Rzeczypospolitej Polskiej

Liturgia naszego Kościoła składa się z dwóch głównych części: Liturgii Słowa i Liturgii Sakramentu Ołtarza. Obie te części złączone są ze sobą w jedną całość. W Liturgii Słowa głównym wierzchołkiem jest zwiastowanie Słowa Bożego (kazanie). Nabożeństwo luterańskie nie może być odprawione bez kazania, bez zwiastowania Słowa Bożego. Ta część zawsze kończy się Powszechną Modlitwą Kościoła, która tak jak wyznanie wiary jest odpowiedzią na „żywy głos Ewangelii” („viva vox evangelii” ). Drugą częścią nabożeństwa jest sprawowanie i udzielanie wiernym Sakramentu Ołtarza. Zarówno bowiem w Słowie, jak i w Sakramencie przychodzi do nas i jest wśród nas obecny Jezus Chrystus. W Sakramencie Ołtarza „słowo staje się ciałem”, Jezus – Słowo uobecnia się wśród nas. Wprawdzie Kościół Luterański zna także tylko nabożeństwa Słowa, ale powinno się dążyć, aby Sakrament Ołtarza był jak najczęściej sprawowany w nabożeństwie głównym. Bowiem nabożeństwo główne bez Sakramentu Ołtarza przestaje być nabożeństwem „głównym”. W czasie nabożeństwa w liturgii wstępnej po czytaniach Słowa Bożego, a przed wyznaniem wiary apostolskiej odbywa się także Sakrament Chrztu Świętego. Do nabożeństwa należą także modlitwy dziękczynne i przyczynne, oraz wspomnienia umarłych. Oprócz nabożeństw niedzielnych i świątecznych, Kościół nasz zna także nabożeństwa tygodniowe: poranne i wieczorne, adwentowe, pasyjne i okolicznościowe. Nasze nabożeństwa są organizowane w kościołach i kaplicach parafialnych we wszystkie niedziele i święta kościelne, ale także i w tygodniu, zwłaszcza w czasie adwentu i w czasie pasyjnym, a w kościołach i kaplicach filialnych zazwyczaj co najmniej dwa razy w miesiącu. Frekwencja waha się od 20 do 40 procent w parafiach miejskich, w innych dochodzi nawet do 80 procent.

ROK KOŚCIELNY: Każde nabożeństwo osadzone jest w konkretnej porze roku kościelnego, a jego liturgia ma także związek z rokiem kościelnym. Rok kościelny jest to chrześcijański podział czasu ustanowiony przez Kościół, w którym zwiastowane jest zborowi poselstwo o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Rok kościelny dzieli się na: półrocze Pana (część świąteczna) od 1 Niedzieli Adwentu do Święta Trójcy Świętej (trzy okresy świąteczne: Boże Narodzenie (Adwent, Czas Narodzenia Pańskiego i Epifanii), Wielkanoc (od Środy Popielcowej rozpoczyna się czas pasyjny zwany także Wielkim Postem z Wielkim Tygodniem jako okresem szczytowym, oraz Wielkanoc, Wniebowstąpienie Pańskie), oraz Zesłanie Ducha Świętego. Podsumowaniem wszystkich świat ku uczczeniu Boga w Trójcy Świętej Jedynego jest Święto Trójcy Świętej. Drugą częścią roku kościelnego jest półrocze Kościoła (część bezświąteczna) rozpoczynające się w 1. Niedzielę po Trójcy Świętej (niedziel po Trójcy Świętej jest do 27, trzy ostatnie poświęcone są eschatologii, czyli sprawom ostatecznym, rzeczom przyszłym, wieczności). W tym okresie jest także wiele świąt poświęconych Apostołom (np. 29 czerwca), Ewangelistom, pamiątki poświęcenia kościołów, Archanioła Michała (29 września), Dziękczynne Święto Żniw (1. niedziela po św. Michale, a więc po 29 IX), Pamiątka Reformacji (31 października), Pamiątka Umarłych (1 listopada). Życie ewangelika mocno związane jest z rokiem kościelnym, zwłaszcza z adwentem i czasem pasyjnym wraz z ich głównymi świętami. Wtedy częściej niż zazwyczaj, ewangelicy związani z tradycją przystępują do Stołu Pańskiego, a dzieci i młodzież biorą czynny udział w nabożeństwach poprzez śpiewy i deklamacje.

Dalszy ciąg na następnej stronie