Struktura oraz życie współczesne Kościoła Ewangelicko–Augsburskiego (Luterańskiego) w Rzeczypospolitej Polskiej

Znaczenie historycznej sukcesji apostolskiej biskupów w Polsce szczególnie podkreślali Bracia Czescy (Unitas Fratrum - Jednota Braterska), którzy osiedlili się w Wielkopolsce - 1548 (Leszno Wlkp., Żychlin k/ Konina) i przyznawali się do Konfesji Augsburskiej. Historyczną sukcesję apostolską biskupów sami bowiem otrzymali od włoskich Waldensów w roku 1467 i przekazywali ją nieprzerwanie swoim biskupom uważając ją za wielkie dobrodziejstwo Kościoła, którego nie należy lekceważyć, ani się nigdy pozbyć. Tę sukcesję biskupią otrzymali biskupi, którzy nieraz z różnych względów nazywani byli „seniorami” (starszymi) i „konseniorami”. Znani z nich to biskupi: Daniel Ernest Jabłoński, Jan Amos Komeński, Piotr Jabłoński, Mikołaj Gertichius, Bythner, Dawid Nitschmann i Mikołaj hr. Zinzendorf (Herrnhut).

Reformacja luterańska nigdy nie była też przeciwna ani „sukcesji apostolskiej”, ani tym bardziej episkopatowi. Była natomiast przeciwna „episkopatowi monarchicznemu”, a więc jednoosobowemu kierownictwu i zarządzaniu Kościołem. Toteż w ostatnim stuleciu XX wieku, w czasach dążności ekumenicznych, dzięki lepszemu zrozumieniu „powszechności” (a więc „katolickości”) i „ekumeniczności” Kościoła, w wielu Kościołach luterańskich na świecie przyjmowano od luterańskiego Kościoła Szwecji (Svenska Kyrkan) historyczną sukcesję apostolską biskupów (Estonia 1918, Łotwa 1922, Słowacja 1925, Finlandia ponownie w r. 1934, Niemcy 1975, Rosja 1994, Litwa, Indie, Afryka, Kanada, Ameryka).

Podobnie było też i w naszym polskim Kościele Ewangelicko - Augsburskim.[15] Poprzez czynny udział w konsekracji biskupa Janusza Narzyńskiego (6 IV 1975 r.) nie tylko biskupa Kościoła Andrzeja Wantuły (1959-1975), lecz także dwóch innych biskupów posiadających skandynawską sukcesję apostolską: biskupa generalnego Jana Michalko z Bratysławy (1970 -1989) i biskupa Władysława Kiedronia z Czeskiego Cieszyna (1971-1992), także Kościół luterański w Polsce tym samym otrzymał skandynawską sukcesję apostolską. Obecnie wszyscy luterańscy biskupi w Polsce posiadają historyczną sukcesję apostolską biskupów, którą otrzymali przez modlitwę do Ducha Świętego i włożenie rąk innych biskupów, przede wszystkim luterańskich biskupów krajów skandynawskich (Szwecja, Finlandia), krajów nadbałtyckich (Łotwa, Estonia i Litwa), Słowacji, Czech, Niemiec, którzy ją albo przez wieki zachowali, lub też dopiero w ostatnich dziesiątkach lat także przyjęli łańcuch przekazywania urzędu biskupiego.

Z dwunastu biskupów z całej Europy, którzy wkładali ręce podczas konsekracji Biskupa Jana Szarka w dniu 3 maja 1991 r. cztery nazwiska biskupów wypada tu wymienić dla potomnych: bp Janusz Narzyński, bp. Johannes Hanselman ( zm. 2 X 1999 r., były Prezydent ŚFL, Monachium, konsekrowany m.in. przez szwedzkiego biskupa Sunklera 28.9.1975 r.), bp Olavi Rimpiläinen (Oulu, Finlandia), bp Tord Harlin (Uppsala). Natomiast w święceniach biskupich (konsekracji) aktualnego Zwierzchnika Kościoła Ks. Biskupa Janusza Jaguckiego w Święto Epifanii, dnia 6 stycznia 2001 r. czynny udział przez modlitwę i włożenie rąk wzięli udział oprócz Biskupa Kościoła dr. Jana Szarka, Biskupa – Seniora dr. Janusza Narzyńskiego i wszystkich polskich biskupów diecezjalnych, także biskupi: Walter Jagucki z Leeds (Anglia) (konsekrowany w Londynie m.in. przez szwedzkiego Biskupa Diecezji Linköpings Martina Linda w dniu 27 maja 2000 r.), Paavo Kortekangas z Finlandii (Biskup Diecezji Tampere od 1981 r), wiceprezydent ŚFL bp gen. Julius Filo z Bratysławy (Słowacja), biskup SELK-u Diethard Roth z Hanoweru (RFN), bp Klaus Wollenweber z Görlitz (RFN), bp Herwig Sturm z Wiednia (Austria), bp Władysław Volny z Czeskiego Cieszyna (Czechy)

Dalszy ciąg na następnej stronie