Urząd Biskupa w Kościele luterańskim ze szczególnym uwzględnieniem Polski

Otóż w latach powojennych zdolny organizator i złotousty kaznodzieja ks. biskup — adiunkt Zygmunt Michelis był podobno przewidziany przez ekumenistów ówczesnej Chrześcijańskiej Rady Ekumenicznej na tzw. „biskupa ekumenicznego”. Niektóre, bowiem Kościoły, przede wszystkim Kościoły starokatolickie, obawiały się, że przyjdą czasy komunistycznego totalitaryzmu, gdy nie będą mogły zapraszać zagranicznych biskupów starokatolickich z Utrechtu, którzy udzieliliby im sakry biskupiej. Chciano, więc, aby takim „biskupem ekumenicznym” mógł być ks. Zygmunt Michelis, którego urząd jako prezesa Chrześcijańskiej Rady Ekumenicznej jednoczyłby wszystkie Kościoły. Nie ma na to w tej chwili dowodów pisemnych, gdyż jeśli te święcenia odbyły się, to odbyły się „in pectore”, a więc tajnie, lecz według ustnego oświadczenia świadków (ks. Władysław Paschalis Ochędoski z Kościoła Ewangelicko – Reformowanego i Siostra Diakonisa Ewelina Krygiel z KE-A), ks. Z. Michelis otrzymał święcenia biskupie od biskupów starokatolickich z Płocka, a ci posiadali sukcesję apostolską z Kościoła Starokatolickiego Utrechtu. Oświadczenie to przekazane zostało przez w/wym. świadków osobiście piszącemu te słowa. Może być ono realne, ponieważ ks. Zygmunt Michelis od dnia „introdukcji” biskupa Karola Kotuli, dnia 26 kwiecień 1953 r., do końca życia występował zawsze w stroju biskupim (fioletowe wyłogi togi, nieraz fioletowe befki) i z insygnium biskupim, jakim był złoty krzyż na łańcuchu. Ponadto w dniu 29 września 2006 r. otrzymałem od mojego przyjaciela, który choć nie był i nie jest mariawitą, to jednak bardzo blisko z tym ruchem związany. Pisze on do mnie: „Odpowiadając na pytanie o bpa Michelisa i o ks. Paschalisa - ustaliłem, że konsekracja biskupa odbyła się albo w 1950, albo w 1951 roku w Warszawie. Konsekratorem był bp Bartłomiej Przysiecki. Świadkiem ks. Bernard Kukla proboszcz mariawicki w Warszawie. Uroczystość odbyła się w kościele przy ul. Puławskiej, więc musiał być również świadkiem tamtejszy proboszcz, ks. Messerschmidt (?). Konsekracja nie miała charakteru nabożeństwa publicznego. Ks. Paschalis był wyświęcony na prezbitera w roku 1951 przez bpa Próchniewskiego w Strykowie k/Łodzi.”
Starokatolicki biskup Roman M. Jakub Próchniewski (Naczelny Biskup 1945-1953) konsekrowany był w dniu 4 września 1910 r. w nowozbudowanym kościele w Łowiczu przez biskupów: Gerarda Gulla arcybiskupa Utrechtu, Jana M. Michała Kowalskiego z Płocka i Jakuba van Thiela z Holandii. Zmarł dnia 13 lutego 1954 r. i pochowany został w Świątyni Miłosierdzia w Płocku.

Starokatolicki biskup Wacław M. Bartłomiej Przysiecki (Naczelny Biskup 1955-1957) był konsekrowany w dniu 28 marca 1929 r., zmarł 27 stycznia 1961 r. i pochowany w Świątyni Miłosierdzia w Płocku.

Ks. Zygmunt Michelis jako biskup — adiunkt i jako prezes synodu, konsekrował biskupa Karola Kotulę według nowego porządku agendarnego, w którym jest modlitwa do Ducha Świętego i włożenie rąk konsekratora (patrz: Agenda Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, czyli Ewangelicko-Luterskiego, Warszawa 1955, str. 310-313). On także ordynował niektórych księży, a zwłaszcza księży diakonów. Choć dla wielu był postacią kontrowersyjną, to jednak nie przestał być wielkim człowiekiem w Kościele, podobnie jak inni nasi biskupi. Wyprzedził on o 50 lat w swojej działalności ekumenicznej współczesne dążenia ekumeniczne (np. interkomunia, intercelebracja, ekumeniczna konsekracja biskupia (?)). W dniu l stycznia 1963 r. przeszedł w stan spoczynku, zmarł dnia 2 grudnia 1977 r. w 88 roku życia i pochowany został tuż za kaplicą Halpertów na cmentarzu ewangelicko – augsburskim w Warszawie, przy ul. Młynarskiej.

8. Biskup prof. dr Andrzej Wantuła (1959—1975), urodzony w Ustroniu dnia 26 listopada 1905 r. Po studiach teologicznych w Warszawie, Paryżu, Strassburgu i Montpellier, został dnia 25 października 1931 r. w Wiśle ordynowany na księdza Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego przez ks. biskupa Juliusza Burschego w asyście ks. seniora Pawła Nikodema i ks. proboszcza Jerzego Mrowca. Synod Kościoła wybrał go w dniu 2 maja 1959 r. biskupem Kościoła, a w dniu l listopada 1959 r. w kościele Świętej Trójcy w Warszawie został uroczyście konsekrowany i wprowadzony w urząd biskupa. Uroczystej konsekracji i introdukcji dokonali zgodnie z ówcześnie obowiązującym ZPW: prezes synodu ks. senior dr Woldemar Gastpary oraz ks. bp dr Karol Kotula i ks. bp dr Jan Szeruda. Gdy prezydentem Światowej Federacji Luterańskiej został wybrany późniejszy arcybiskup – prymas Finlandii ks. prof. dr Mikko Juva z Helsinek, biskup Andrzej Wantuła został wybrany wiceprezydentem Światowej Federacji Luterańskiej.
W dniu 4 kwietnia 1975 r. biskup dr Andrzej Wantuła przeszedł w stan spoczynku, a dnia 15 czerwca 1976 r. zmarł w Warszawie i pochowany został na cmentarzu ewangelickim „Na Groniczku” w Wiśle w dniu 19 czerwca 1976 r.

9. Biskup dr Janusz Narzyński (1975-1991), urodzony w dniu 14 marca 1928 r. w Warszawie. Po ukończeniu Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego i studiach w Getyndze w roku 1953 został ordynowany dnia 6 maja 1956 r, w Szestnie na Mazurach przez ks. biskupa Karola Kotulę. W dniu 23 lutego 1975 r. kolegium wyborcze wybrało go biskupem Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. W dniu 6 kwietnia 1975 r. w kościele Świętej Trójcy w Warszawie został uroczyście konsekrowany i wprowadzony w urząd przez ustępującego biskupa prof. dra Andrzeja Wantułę, biskupa generalnego prof. dra Jana Michalko z Bratysławy i biskupa dr. Władysława Kiedronia z Czeskiego Cieszyna. Fakultet Teologiczny w Bratysławie nadał biskupowi J. Narzyńskiemu tytuł „doktora honoris causa”. Po 16 latach pasterzowania, ks. biskup Janusz Narzyński poprosił synod o przeniesienie go w stan spoczynku ze względu na zły stan zdrowia. Uroczystość podziękowania za wierną służbę w Kościele odbyła się w kościele Świętej Trójcy w Warszawie w dniu 2 maja 1991 r. Księża całego Kościoła na dowód wdzięczności wręczyli ustępującemu biskupowi krzyż biskupi.