Na pograniczu Wschodu i Zachodu

Jednocześnie zwierzchnik Kościoła greckokatolickiego nieustannie przekazuje nadzieję, która musi doprowadzić do zwycięstwa. „Ta niewinna ofiara to siła, która przyniesie nam zwycięstwo - pisze. Jesteśmy przekonani, że wielki męczennik św. Jerzy walczy dziś za Ukrainę, jest po naszej stronie, chce swoją kopią zniszczyć na naszej ziemi pradawnego smoka, który usiłuje spalić nasz naród żywym ogniem. Św. Jerzy jest z nami, odniesiemy zwycięstwo razem z nim! Boże, błogosław Ukrainę! Daj znam zwycięstwo nad niegodziwym wrogiem“.

W ciągu dwóch miesięcy wojny 1 mln 400 tys. Ukraińców otrzymało wsparcie od łacińskiej i greckokatolickiej Caritas, które działają w tym kraju. Największe zapotrzebowanie jest na pomoc żywnościową, środki higieniczne, lekarstwa i odzież. Największym wyzwaniem jest dostarczanie pomocy na tereny okupowane przez Rosjan, gdzie dochodzi do bestialskich zbrodni. Caritas-Spes wskazuje m.in. na tragiczną sytuację w Mariupolu i Berdjańsku, który okupanci odcinają od wszelkiej pomocy grożąc śmiercią pracownikom organizacji humanitarnych próbującym przedostać się na te tereny.

Kościół rzymskokatolicki (łaciński)

Dziś – w przeciwieństwie do czasów, kiedy tereny te należały do Rzeczypospolitej – Kościół rzymskokatolicki jest wyznaniem mniejszościowym. Liczy nieco ponad milion wiernych, czyli ok. 2,2 proc. mieszkańców – w dużym stopniu są to Polacy.

Pierwszym misjonarzem kościoła rzymskiego w Kijowie był św. Bruno, benedyktyn, z osiemnastoma braćmi przybyłymi z Niemiec. Schronienie wśród normańskich władców Kijowa znalazł również św. Olaf. Od 1228 roku działalność misyjną prowadził na Rusi kijowskiej św. Jacek Odrowąż. Pierwszy katolicki kościół misyjny mógł powstać na terenie Kijowa już w wieku XII. Pierwsze biskupstwo łacińskie w Kijowie, prowadzone przez dominikanów zostało erygowane w 1321 r.

Drugą misję katolicyzmu w rycie łacińskim na terenach dzisiejszej Ukrainy łączy się jednak z inkorporacją Rusi Czerwonej (1349) i przyległych ziem ruskich do Korony Królestwa Polskiego za Kazimierza Wielkiego i w czasach późniejszych. Oprócz biskupstwa łacińskiego erygowanego w Przemyślu już ok. 1340 r., król Kazimierz Wielki uzyskał w 1356 r. ustanowienie biskupstw we Włodzimierzu Wołyńskim, Lwowie i Chełmie. Następne zostały erygowane (od 1428 roku w Łucku) oraz w Kamieńcu Podolskim i Żytomierzu.

W okresie sowieckim Kościół rzymskokatolicki mógł w bardzo ograniczonym zakresie kontynuować swą działalność, a także udzielał pomocy działającym w podziemiu grekokatolikom. Po II wojnie światowej, kiedy przesiedlono większość Polaków w granice PRL, część Polaków pozostała na obszarze Ukraińskiej SRR. Zostało również blisko sześćdziesięciu księży i kilku zakonników. W 1946 roku zmuszony został do opuszczenia Lwowa metropolita lwowski Eugeniusz Baziak, władze zlikwidowały kurię metropolitalną we Lwowie, seminarium duchowne, szkoły, prasę i organizacje rzymskokatolickie. W latach 1948–1953 przeszła kolejna fala represji. We Lwowie czynne pozostały Katedra Łacińska i kościół pw. św. Antoniego oraz (do października 1962 roku) kościół św. Marii Magdaleny, a na całej Ukrainie czynnych pozostało kilkanaście świątyń.

W archidiecezji lwowskiej Kościół przetrwał dzięki niezłomnym, bohaterskim kapłanom, jak np. ks. Jan Cieński ze Złoczowa, którego Jan XXIII, na prośbę kard. Stefana Wyszyńskiego, mianował w 1962 r. tajnym biskupem. A 30 września 1967 r. podczas jego pobytu w Polsce, prymas Wyszyński udzielił mu święceń biskupich. Aż do upadku komunizmu był on jedynym katolickim hierarchą na Ukrainie. Bp Cieński wyświęcił konspiracyjnie kilku kapłanów greckokatolickich i rzymskokatolickich.

Piękną kartę w historii Kościoła lwowskiego zapisał franciszkanin o. Rafał Kiernicki, duszpasterz katedry lwowskiej. Kiedy w 1958 r. pozbawiono go możliwości sprawowania posługi duszpasterskiej, pracował jako stróż w Parku Stryjskim. Spowiadał zamiatając miotłą parkowe alejki. W bocznych kaplicach katedry lwowskiej odprawiał msze przy zamkniętych drzwiach, a także w drugim czynnym lwowskim kościele - św. Antoniego, oraz domach prywatnych i szpitalach. Po reorganizacji katolickich struktur kościelnych na Ukrainie o. Rafał został mianowany przez Jana Pawła II biskupem pomocniczym lwowskim.

Niezwykłą postacią był ks. Henryk Mosing, wybitny epidemiolog, bliski współpracownik słynnego prof. Rudolfa Weigla w badaniach nad szczepionką przeciwtyfusową. Po drugiej wojnie światowej nie opuścił Lwowa, łącząc działalność naukową z pracą dobroczynną i ewangelizacyjną. Podczas pobytu w Polsce w 1961 r., został potajemnie wyświęcony przez kard. Stefana Wyszyńskiego. Ks. Mosing w największej konspiracji prowadził działalność duszpasterską na całej Ukrainie i zorganizował tajne seminarium duchowne.

Kościół rzymskokatolicki dziś tworzy jedną prowincję, metropolię lwowską, w której skład wchodzą archidiecezja lwowska oraz 6 diecezji: charkowsko-zaporoska, kamieniecko-podolska, kijowsko-żytomierska, łucka, mukaczowska i odesko-symferopolska. Według danych z 2021, istniały 863 wspólnoty łacińskie, w których posługiwało 474 kapłanów. Episkopat katolicki liczy 13 biskupów, w tym 4 emerytowanych. Od 1992 istnieje Konferencja Biskupia Ukrainy. Obecnie funkcję p.o. przewodniczącego pełni metropolita lwowski abp Mieczysław Mokrzycki. Na koniec 2018 istniały też 3 wspólnoty Kościoła ormiańsko-katolickiego.

Kościół rzymskokatolicki od czasu wybuchu obecnych działań wojennych koncentruje swą działalność w dużej mierze na organizacji pomocy charytatywnej na terenie całego kraju jak i przyjmowaniu uchodźców z terenów objętych bezpośrednimi działaniami wojennymi. Np. we Lwowie zorganizowane zostało olbrzymie centrum przeładunkowe, gdzie docierają dary dosłownie ze wszystkich krajów europejskich i dalej są przekazywane na wschód. Dziękując za pomoc metropolita lwowski, abp Mieczysław Mokrzycki zaznacza, że dzięki darom, które docierają do Lwowa, możliwe jest wspieranie potrzebujących nie tylko na terenie archidiecezji lwowskiej, ale wszędzie, gdzie jest potrzebna: w Charkowie, Zaporożu Kijowie, Odessie i innych miastach. Parafie katolickie i zakony z Polski w okresie zaledwie pierwszego miesiąca wojny zebrały i przekazały na rzecz podmiotów nas Ukrainie pomoc finansową i rzeczową o wartości co najmniej 241,3 mln zł.

Jednocześnie Ukraina zachodnia (Galicja) jest głównym miejscem tymczasowego schronienia dla kilku milionów uchodźców z Ukrainy centralnej lub wschodniej, tych, którzy nie chcą emigrować za granicę. Niemal wszystkie parafie i klasztory rzymskokatolickie oraz greckokatolickie są zaangażowane w pomoc.

Prawosławie

Do prawosławia przyznaje się 62,3 proc. mieszkańców kraju czyli ok 26 mln Ukraińców. Tradycja autonomicznej prawosławnej metropolii kijowskiej, rozwijającej się od momentu chrztu Rusi, została przerwana w 1686 r. kiedy to metropolia ta podlegająca dotąd Patriarchatowi Konstantynopola została podporządkowana Patriarchatowi Moskiewskiemu. Polityka caratu w sprawach Kościoła prawosławnego służyła rusyfikacji ziem ukraińskich. Różnice liturgiczne między metropolią kijowską a innymi eparchiami Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego były stopniowo likwidowane, ryt unifikowano według wzorca moskiewskiego. Metropolia kijowska straciła nie tylko autonomię administracyjną, ale i odrębność kulturową.

W okresie walk o niepodległość Ukrainy po I wojnie światowej Wszechukraiński Sobór Prawosławny w październiku 1921 r. ogłosił autokefalię Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego. Początkowo władze radzieckie wspierały go, jednak w styczniu 1930 r. pod przymusem zdecydowano o samorozwiązaniu tego Kościoła. W dwa lata później zlikwidowano ostatnią niezależną parafię. Zwierzchnik Kościoła, metropolita Bazyli został w 1937 r. aresztowany przez NKWD, skazany na śmierć i rozstrzelany. Cały Kościół został włączony do Patriarchatu Moskiewskiego.

Uzyskanie niepodległości przez Ukrainę w 1991 r. w uruchomiło proces zmian w kierunku uniezależnienia się od Moskwy. Z Cerkwi podlegającej Moskwie odłączył się niezależny Patriarchat Kijowski (Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego). Powstał też niewielki Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny. Tylko Kościół podlegający Moskwie miał status kanoniczny, jako część Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, podczas gdy dwa pozostałe jako niekanoniczne nie były oficjalnie uznawane przez świat prawosławny. Przez niemal 30 lat sytuacja prawosławia na Ukrainie była nienormalna, gdyż tradycją jest, że po uzyskaniu niepodległości Kościół w danym kraju uzyskuje autokefalię, czyli niezależność. Na Ukrainie nie było to możliwe ze względu na sprzeciw Patriarchatu Moskiewskiego, co było jednocześnie wyrazem ingerencji Rosji w suwerenność tego kraju.