Życie Rogera Schutza jest w jakimś sensie odpowiedzią na wydarzenia, które rozgrywały się w rozdartej wojnami Europie XX wieku.
Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan obchodzony w dniach 18-25 stycznia jest najbardziej spektakularną inicjatywą ekumeniczną w Polsce. W Warszawie rozrósł się on niemal do miesiąca i zwany jest ekumenicznym karnawałem.
Na przełomie ubiegłego i nowego roku odbył się kolejny etap Pielgrzymki Zaufania przez Ziemię. Tym razem młodych Europejczyków gościła Bazylea.
W poniedziałek 10 czerwca 2002 r. Jan Paweł II i ekumeniczny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I zawarli w Wenecji wspólną deklarację katolicko-prawosławną w sprawie ochrony stworzenia. Równoczesne podpisanie tego dokumentu przez obu przywódców religijnych stało się możliwe dzięki bezpośredniemu połączeniu telewizyjnemu między Watykanem a Wenecją.
Artykuł, który dziś publikujemy nie jest nowy. Ukazał się w pierwszym numerze Studiów i Dokumentów Ekumenicznych w 1997 roku. Jako świadectwo swoich czasów pomaga zrozumieć skomplikowane sprawy związane z relacjami miedzy Moskwą a Konstantynopolem. Dlatego, w kontekście obecnego sporu w Kościele prawosławnym zdecydowaliśmy się na jego przypomnienie.
Gdyby chrześcijanie żyli po Bożemu, wojny by tutaj nie było – mówi w kazaniu ks. Lubomyr Kaszczyj, proboszcz prawosławnej parafii Patriarchatu Kijowskiego w Mariupolu. W oddali słychać wystrzały artyleryjskie. Widać ktoś uznał, że dzień Pański nie może być dniem pokoju.
W Warszawie od roku rośnie nowy kościół. Nie ma murów, ołtarza, ani sakramentów. Ale ma za to grono wyznawców, którzy za miskę zupy są gotowi wysłuchać kilku głośnych kazań i świadectw o tym, że Jezus ich kocha.
Rzeczywistość mediów funkcjonuje na różnych piętrach i poziomach. Obok najgorszego kiczu i fałszu istnieje dobra informacja, wiedza i refleksja.
Chrześcijanie w Warszawie. Przed nami ekumeniczny karnawał. Tak utarło się mówić o styczniowym Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan. Chociaż po pierwszych dwóch tegorocznych spotkaniach nie mogło mnie opuścić przekonanie, że pragnienie jedności jest wciąż niezwykle elitarne.
