Wiara jako spotkanie z Bogiem

Różne są etapy w życiu człowieka, który spotyka Jezusa i przez to dochodzi do wiary. Widzi zbliżającego się Jezusa. Pyta: Kimże jest ten? Jezus pozwala się widzieć i słyszeć, daje się pojąć i zrozumieć, pozwala się poznać: To Ja jestem. Nagle otwierają się człowiekowi oczy, rozumie znaczenie słów dotąd niepojętych i już wie: To Pan. Wyznaje to wyraźnie i zaczyna samego siebie pytać: Kim jestem ja w stosunku do Niego? Co On dla mnie znaczy? Co chce, abym uczynił? Od tej chwili człowiek wie, „komu uwierzył” (dotąd jeszcze niewystarczająco), komu jednakże teraz spróbuje całkowicie uwierzyć (2 Tm 1,12).

Wzrost wiary

W pewnym sensie także człowiek już wierzący jest podobny do jeszcze niewierzącego: jego wiara żyje, a zatem stale się rozwija. Z problemem wiary nie upora się człowiek nigdy.

Wiarę otrzymuje człowiek na chrzcie nie w ten sposób, by nie mógł jej utracić, przeciwnie, dana mu jest ona jako pewna zdatność, którą trzeba rozwinąć do sprawności. Jak wszystko, co żyje, potrzebuje ona pokarmu, aby mogła rosnąć, będzie też musiała przetrwać niejeden kryzys, aby osiągnąć dojrzałość.

W wierze można wyróżnić stopnie, które odpowiadają kolejnym fazom życia ludzkiego. Inna jest wiara dziecka, inna człowieka dojrzewającego, jeszcze inna jest wiara człowieka dojrzałego, inna starca. Wiara dziecka łatwo staje się wiarą „dziecinną”, jeżeli nie dopasuje się do nowej fazy życia (por. „dobrego Pana Boga z bajek” W. Borcherta). Nic dziwnego, że wiara w takiej postaci nie dorasta do poziomu poważnych problemów życia.

W Credo jest miejsce na ja - ono winno tam być (K. Barth). To, w co „się wierzy” nie stanowi tego, w co ja wierzę. Również gdy ktoś na początku jedynie współwierzy, będzie musiał spróbować sam wierzyć, aby potem, także w chwilach zwątpienia, mimo wszystko móc wierzyć. W ten sposób wiara staje się postawą w życiu, którą cechuje wierność i która nie kapituluje także przed „dziś pojawiającymi się trudnościami w wierze”.